همچنين خداوند فرمود: يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُم مِّنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ؛(314) «آنچه را پيش روي آنهاست و آنچه را واپسين آنهاست [کارهايي را که کرده اند و خواهند کرد] مي داند و جز براي کساني که او بپسندد و خشنود باشد شفاعت نمي کنند و از ترس او [از ترس عقوبت او يا عظمت و هيبت او] بيمناک اند».
وقتي ما به اولياي خدا و به خصوص رسول خدا و ائمه اطهار(صلوات الله عليهم اجمعين) توسل مي جوييم و آنان را شفيع خود قرار مي دهيم، به واقع به خداوند شفاعت مي جوييم؛ چون خداوند آنان را وسيله و راهي براي نيل به رحمت خود قرار داده است. اگر آنان مقام وساطت نمي داشتند و خداوند آنان را شفيع قرار نمي داد، نه آنان حق شفاعت داشتند و نه کسي حق داشت آنان را شفيع خود قرار دهد و نه اگر آنان کسي را شفاعت مي کردند، شفاعتشان پذيرفته مي شد. مگر کسي مي تواند در برابر خدا عرض اندام کند و اراده خود را بر خدا تحميل کند؟! خداوند به پاس رحمت بي کران و لطف و عنايتش در حق بندگان، بندگان مقرب خويش را شفيع و واسطه قرار داده تا گناهکاران سراغ آنها بروند و به آنان توسل جويند و از اين طريق مورد عفو و بخشش خداوند قرار گيرند و شفاعت و وساطت آنان در راستاي اذن و اراده الاهي انجام مي پذيرد.
تقدم رحمت الاهي بر غضب الهي
يکي از اسماء خداوند «اشد المعاقبين» است و اين صفت الاهي اقتضا مي کند که معصيت کاران به کيفر الاهي مبتلا گردند و در آتش جهنم بسوزند. چون آنان در برابر خداوند متعال که حاکم و مالک مطلق هستي است عصيان کرده اند و با چشم، گوش، زبان و اندامي که خداوند به آنان داده مرتکب گناه شده اند. و کيفر اين عصيان و نافرماني، آتش جهنم و عقوبت الاهي است. اما خداوند «ارحم الراحمين» نيز هست و