سرشار هستند و لذت مي برند، اما بندگان برگزيده خدا در بهشت که عظمت توجه و نظر خداوند و سخن گفتن با او را درک کرده اند و حرمان از آن را بزرگ ترين عذاب الاهي به حساب مي آورند، در هنگامه اي که اهل بهشت به طعام و شراب بهشتي دل خوشند و از آنها لذت مي برند، آنان از سخن گفتن با خدا لذت مي برند و به قدري از هم سخني با خدا لذت مي برند که ساير لذت هاي بهشتي را فراموش مي کنند. آنان در دنيا نيز به مرتبه اي از تقرب الي الله رسيده اند که بي درنگ دعاي آنان به عرش مي رود و پذيرفته مي شود. چنان که آنان شيفته و شيداي شنيدن سخن خداوند هستند، خداوند نيز سخت علاقه مند شنيدن سخن آنان است. خداوند خود دراين باره مي فرمايد: يُحِبُّ الربُّ أن يَسْمَعَ کلامَهُمْ کما تُحِبُّ الوالِدَه وَلَدَها؛(21) «خداوند دوست مي دارد سخن آنان را بشنود، آن سان که مادر طفل خود را دوست مي دارد».
مفاد جمله فوق از وجود تلازم و ارتباط وثيق بين محبت بنده نسبت به خدا و محبت خدا به بنده خويش حکايت مي کند و اين ارتباط دوسويه در تمام مظاهر و جلوه هاي محبت به خدا نمود و ظهور مي يابد و بر اين اساس خداوند در برخي از آيات قرآن از تلازم بين توجه و يادکرد بنده از خويش و توجه و ياد خود از بنده اش خبر مي دهد و مي فرمايد: فَاذْکرُونِي أَذْکرْکمْ...؛(22) «پس مرا ياد کنيد تا شما را ياد کنم».
فرجام نيک جست وجوي رضوان الاهي
در آيه ديگري از ره يافتگان به رضوان الاهي که خالصانه درصدد انجام تکاليف الاهي برآمدند و هدفي جز جلب رضايت معبود نداشتند و چنان که آنان از خدا راضي بودند، خداوند نيز از آنان راضي گشت، سخن مي گويد و مي فرمايد: رَضِيَ اللّهُ عَنْهُمْ وَرَضُواْ