گفتار بيست و پنجم: (خاستگاه و بايسته هاي شکرگزاري از معبود)
سپاسگزاري خداوند از بندگان خويش
در جلسه قبل گفتيم که وقتي موجود شعورمندي کمک و خدمتي به موجود شعورمند ديگر مي رساند، در دريافت کننده خدمتْ احساس رضامندي و قدرداني پديد مي آيد و در پي اين احساس، با رفتار خود مراتب قدرداني و تشکر خود را به جا مي آورد. از جمله، در برابر نعمت هايي که خداوند به ما ارزاني داشته است، فطرتاً حالت قدرداني و تشکر از خدا در ما پديد مي آيد و متناسب با آن حالت، با زبان و يا رفتار خود به شکرگزاري خدا مي پردازيم. شکرگزاري از ديگران نه فقط خصلت فطري انساني ماست بلکه خصلت فطري حيوانات پيشرفته نيز هست.
بايد افزود که در قرآن خداوند نيز خود را شاکر و شکرگزار معرفي کرده است و چنان که ما شکر خداوند را به جا مي آوريم، در برخي از آيات قرآن آمده است که خداوند نيز از بندگانش شکرگزاري مي کند. در چهار آيه قرآن خداوند «شکور» معرفي شده است(341) و در دو آيه قرآن نيز خداوند «شاکر» معرفي شده است.(342) همچنين در دو آيه