و حتي حرمان از بهشت شديدتر است. ازاين روي حضرت با توجه به آنکه از تلخي و شکنجه بُعد از محبوب خبر دارد مي فرمايد که خدايا، چگونه کسي را که به تو محبت دارد از خود دور مي کني. خدايا، چگونه مرا که به رحمت و گذشت تو اميد بسته ام، محرومم مي کني. از مکارم اخلاق اين است که وقتي کسي به ديگري اميدوار گشته، هرچند او لياقت و استحقاق ياري و مساعدت نداشته باشد، نااميدش نگرداند. حال چگونه ممکن است خداوند که منبع کرم و بزرگواري است کساني را که به رحمت و مغفرت او چشم دوخته اند و اميد آن دارند که از آنها درگذرد، نااميد سازد، هرچند آنان لياقت بهره مندي از رحمت الاهي را نداشته باشند.
هرکس با خطر مواجه مي گردد و حيوان درنده و يا دشمني او را تهديد مي کند، به دنبال پناهگاهي مي گردد که او را از خطر برهاند و در پناه آن آرامش و آسايش يابد. شکي نيست که بدترين دشمن انسان که آخرت و عاقبت انسان را خراب مي سازد گناهان و شيطان مي باشد و براي رهايي از شر اين دشمن خطرناک انسان بايد به خداوند و درياي عفو او پناه آورد. خداوندي که کريم و بزرگوار است و حتي اگر دشمنش به او پناه آورد و با احساس پشيماني از او بخواهد که از او درگذرد و از شر شيطان و گناهان و جهنم نجاتش دهد، به او پناه مي دهد و مشمول عفو خود مي سازد، چگونه ممکن است به دوست خود پناه ندهد و او را از شر خطاها، گناهان و شيطاني که با وسوسه هاي خود او را از حق باز مي دارد حفظ نکند؟
نگراني اولياي خدا از فرجام و عاقبت خويش
در ادامه مناجات، حضرت حالت و احساس کسي را مي نمايانند که در کمال درماندگي و شرمندگي در درگاه خداوند قرار گرفته و نمي داند که عاقبت او به خير و سعادت مي انجامد و يا به شقاوت، بدبختي و حرمان از رحمت الاهي مبتلا مي گردد، نظير