فضيلت بهره مندي از نجواي با معبود و توحيد خالص
اَللَّهُمَّ احْمِلْنا فى سُفُنِ نَجاتِک، وَمَتِّعْنا بِلَذيذِ مُناجاتِک، وَاَوْرِدْنا حِياضَ حُبِّک، وَاَذِقْنا حَلاوَه وُدِّک وَ قُرْبِک، وَاجْعَلْ جِهادَنا فيک وهَمَّنا فى طاعَتِک، وَاَخْلِصْ نِيَّاتِنا فى مُعامَلَتِک، فَاِنَّا بِک وَلَک، وَلا وَسيلَه لَنا اِلَيْک اِلاَّ اَنْتَ؛ «خدايا، ما را در کشتي هاي نجات خود بنشان و با لذت مناجات خود کامياب گردان و بر جويبارهاي محبتت وارد ساز و به ما شيريني مقام قرب و دوستي ات را بچشان و جهد و کوشش ما را در [راه معرفت] خود قرار ده و همت ما را به طاعت خود مصروف دار و نيت ما را در معامله با خودت خالص گردان که وجود ما به تو قائم است و از توايم و وسيله اي به سوي تو جز تو نداريم».
حضرت پس از آنکه از خداوند درخواست مي کنند که حجاب هايي که مانع مشاهده حقايق مي گردد از دل ايشان بردارد و ضمير ايشان را از شک ها و وسوسه هايي که آبستن فتنه و انحراف هستند بزدايد، درخواست مي کنند که ايشان را بر کشتي هاي نجات و رحمت خويش بنشاند، تا از لذت مناجات با معبود بهره مند و سرشار گردند. چشيدن طعم مناجات با خدا و لذت بردن از آن توفيقي است که نصيب هرکس نمي شود و اين توفيق نصيب کساني مي شود که دل را از ظلمت ها و تاريکي ها پاک ساخته اند و انوار هدايت الاهي را بدان وارد ساخته اند. گاهي انسان انتظار مي کشد که ماه رمضان فرا رسد و در شب هاي قدر به نجواي با خدا بپردازد و با دعاي ابوحمزه ثمالي، جوشن کبير و ساير مناجات هايي که وارد شده دل را صيقل دهد. اما در آن فرصت طلايي که با زحمت خود را بيدار نگه مي دارد و به خواندن دعا مي پردازد، از مناجات با خدا لذت نمي برد. اين ازآن روست که انسان زمينه کافي بهره مندي از لذت مناجات خدا را در خود فراهم نساخته و شيريني مودت به خدا و تقرب به معبود در کام او ننشسته است.