آري، حلم الاهي بر عيوب ما پرده انداخته و مانع رسوا شدن ما در بين خلايق گرديده است و اگر رازپوشي خداوند نبود با اولين گناه ما رسواي خلايق مي گشتيم و ننگ و عار و رسوايي باعث مي شد که سر به زير افکنيم و خود را از ديگران پنهان سازيم. حضرت پس از اشاره به لطف و فضل الاهي در پوشيده داشتن گناهان، از خداوند درخواست مي کنند که زشتي هاي رفتار را از پرونده اعمال و زنگار آنها را از پرده دل بزدايد تا دل نورانيت يابد و انوار قدسي بدان بتابد و مهياي پرواز به قله هاي کمال و تعالي گردد.
استغفار اولياي خدا از کوتاهي به درگاه خداوند
از اين مناجات و ساير دعاهايي که از حضرات معصومين(عليهم السلام) وارد شده، به دست مي آيد که هرکس برحسب معرفت و مرتبه کمالي خود در پيشگاه الاهي قصور و تقصير دارد و به مرتبه اي از گناه اعتراف دارد که بايد از آن استغفار کند و ازاين جهت قرآن خطاب به رسول خدا(صلي الله عليه و آله) در سوره نصر مي فرمايد:
بسم الله الرحمن الرحيم* إِذَا جَاء نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ* وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا* فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّک وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کانَ تَوَّابًا؛ «به نام خداوند بخشاينده مهربان، آن گاه که ياري خدا و پيروزي [فتح مکه] فرا رسد، و مردمان را بيني که گروه گروه در دين خدا درآيند [بدان که رفتن تو به جهان پاينده نزديک است]؛ پس خداي را همراه با سپاس و ستايش او به پاکي ياد کن [حمد و تسبيح گوي] و از او آمرزش خواه که او همواره توبه پذير است».
پيشوايان ما به استغفار و طلب بخشش از خداوند مداومت داشته اند و درباره رسول خدا(صلي الله عليه و آله) آمده است:
عن الحارث بن مغيره عن ابي عبدالله(عليه السلام) قال: کان رسول ُاللهِ(صلي الله عليه و آله) يَسْتَغْفِرُ اللهَ عزّ