نمي آورند و آيين و روش پيشينيان [بر اين] رفته است [که پيامبران را تکذيب و نعمت خدا را ناسپاسي کنند]. و اگر دري از آسمان بر آنان بگشاييم تا پيوسته در آن بالا روند [و قدرت و معجزات ما را بنگرند]، هرآينه گويند: چشمان ما را پوششي بر نهاده اند [ما را چشم بندي کرده اند]، بلکه ما گروهي جادوزده ايم».
آفت انحراف از حق و فرجام انحطاط
ما بحمدالله به خداوند ايمان داريم و معتقد به نبوت و معاد و ساير اصول و فروع دين هستيم، اما بايد متوجه خطر و انحراف از مسير دين باشيم و هيچ کس نمي تواند مطمئن باشد که ايمانش تا آخر ثابت مي ماند و انحرافي در آن رخ نمي دهد. مگر نبودند کساني که ايمان داشتند و به عبادت و بندگي خدا مي پرداختند و در نهايت کفر ورزيدند و فرجام تباهي براي آنها رقم خورد. مگر ابليس پس از شش هزار سال عبادت و بندگي پيوسته خداوند، کفر نورزيد و عَلَم طغيان در برابر خداوند نيفراشت؟ که امير مؤمنان(عليه السلام) درباره شش هزار سال عبادت او مي فرمايند:
فَاعْتَبِرُوا بِمَا کانَ مِنْ فِعْلِ اللَّهِ بِإِبْلِيسَ إِذْ أَحْبَطَ عَمَلَهُ الطَّوِيلَ وَ جُهْدَهُ الْجَهِيدَ ـ وَ قَدْ کانَ عَبَدَ اللَّهَ سِتَّه آلَافِ سَنَه لَا يُدْرَى أَمِنْ سِنِي الدُّنْيَا أَمْ [مِنْ] سِنِي الْآخِـرَه ـ عَـنْ کبْرِ سَاعَه وَاحِدَه؛(386) «پس پند گيريد از آنچه خداوند با اهريمن کرد: کردارهاي درازدامن و تلاش هاي پيگير او را بيهـوده ساخت ـ درحالي که او شش هزار سال خداي را پرستيده بود، آن هم دانسته نيست که از سال هاي دنياست يا از سال هاي آخـرت ـ تنها به جهت يک لحظه خودبزرگ بيني و تکبر».