گفتار پانزدهم: (در جست و جوي رحمت بي انتهاي خداوند)
توجه به رحمت و مغفرت الاهي؛ تسکين بخش دل مؤمن
توجه به گناهان، خوف و ترس از عذاب الاهي را در انسان برمي انگيزاند، اما ازآن روي که امکان جبران رفتار ناپسند و زشت فراهم است و انسان مي تواند با توکل بر خداوند و توفيق او و با اميد به رحمت بي کران الاهي، به تدارک رفتار ناپسند و ناشايست خود بپردازد و از حرکت و گام نهادن در مسير شيطان باز ايستد و دام هاي وسوسه هاي شيطاني را بگسلد و در مسير تعالي و کمال قرار گيرد و راه هدايت الاهي را بپيمايد ، در دعاها و مناجات پيشوايان معصوم ما در کنار اظهار خوف و پشيماني، اميد به رحمت و بخشش بي نهايت الاهي به صورت برجسته مطرح گرديده است. در اين راستا، امام سجاد(عليه السلام) در طليعه مناجات خائفين به گونه اي سخن مي گويند که حس ترحم مخاطب و شنونده برانگيخته مي شود، اما ازآن روي که در خداوند تغيير حالات متصور نيست، اين گونه سخن گفتن درواقع، باعث دريافت فزون تر رحمت الاهي مي گردد.
حضرت در فراز اول مناجات خائفين مي فرمايند:
اِلهى اَتَراک بَعْدَ الْأيمانِ بِک تُعَذِّبُنى،اَمْ بَعْدَ حُبّى اِيَّاک تُبَعِّدُنى، اَمْ مَعَ رَجآئى لِرَحْمَتِک وَصَفْحِک تَحْرِمُنى، اَمْ مَعَ اسْتِجارَتى بِعَفْوِک تُسْلِّمُنى، حاشا لِوَجْهِک