فاصله فراواني است و حتي او از درک و فهم مقام و منزلت آن حضرت عاجز است، اما بااين حال آرزو مي کند که در آخرت هم نشين آن حضرت گردد. البته کسي که چنين خواسته ها و آرزوهاي بزرگي دارد بايد براي رسيدن به آنها تلاش کند و از انجام آنچه از او در زمينه خودسازي و نيل به تعالي و کمال برمي آيد کوتاهي نکند. چنان که شخصي در پاسخ رسول خدا(صلي الله عليه و آله) که از حاجت و خواسته اش پرسش کردند، گفتند:الْجَنَّه فَأَطْرَقَ رَسُولُ اللَّهِ(صلي الله عليه و آله) ثُمَّ قَال: نَعَمْ، فَلَمَّا وَلَّى قَالَ لَهُ يَا عَبْدَ اللَّهِ أَعِنَّا بِطُولِ السُّجُودِ؛(252) «حاجت من بهشت است. حضرت سر به زير افکندند و فرمودند: بله و چون برگشتند خطاب به آن شخص فرمودند: اي بنده خدا، ما را با سجده طولاني ياري رسان».
روشن شد که از نظر عقل و شرع آرزوهاي دورودرازي که امکان تحقق ندارند و انسان را به خيال با في هاي احمقانه وا مي دارند و نيز آرزوهايي که امکان تحقق دارند، اما انسان را از انجام تکاليف الاهي و دستيابي به آثار و ثمرات قطعي اخروي باز مي دارند، مذموم هستند. همان طور که پسنديده نيست انسان آرزوهاي دست نايافتني را در ذهن بپروراند و فکر و ذهن خود را بدان ها مشغول سازد، همچنين شايسته نيست که انسان با آرزوي رسيدن به لذت هاي ناچيز و حقير دنيوي خود را از پرداختن به تکاليف اخروي و الاهي که نتايجي به مراتب بزرگ تري نسبت به لذت هاي دنيوي دارند باز دارد.
رجحان آرزوهاي اخروي بر آرزوهاي دنيوي
در طليعه اين جلسه اين پرسش را مطرح کرديم که آيا اميد براي انسان لازم است و انسان بايد اميدوار باشد يا نه؟ مجدداً در پاسخ به اين سؤال عرض مي کنيم که اميد لازمه زندگي است و بدون اميدْ زندگي انسان تداوم نمي يابد. اميد يکي از نعمت هاي الاهي است. منتها چون آخرت دار تزاحم نيست، انجام برخي از امور اخروي مانع