شکي نيست که براي مؤمن رهايي از عذاب الاهي بسيار اهميت دارد و براي او عمري که سراسر به خوشي و کام جويي بگذرد، اما فرجام آن عذاب ابدي باشد هيچ ارزشي ندارد. در ارتباط با آخرت نيز اگر کسي بناست به عذاب ابدي گرفتار شود، هرگز او به درجات بهشت و هم نشيني با نيکان در بهشت نمي انديشد، چون مي داند که در جهنم با پست ترين و بدترين موجودات هم نشين مي گردد. اما پس از آنکه با توبه واقعي و استغفار از خدا و با اطمينان و حسن ظن به خدا، اميدوار به رهايي از عذاب الاهي گشت، اميد و درخواست خود را معطوف به عالي ترين مقامات بهشت مي گرداند. مؤمن بايد همتش عالي باشد و به رهايي از عذاب جهنم و برخورداري از نعمت ها، لذت ها و خوردني هاي بهشت بسنده نکند و در رأس خواسته هاي او رسيدن به مقام قرب الاهي باشد. البته او اگر در رجا و اميد خود به قرب الاهي صادق باشد، بايد تمام تلاش خود را به کارگيرد و از آنچه در اين عرصه از او برمي آيد کوتاهي نورزد.
عنايت ويژه الهي به بندگان مؤمن
در ادامه مناجات، حضرت علاوه بر درخواست هاي دنيوي، درخواست هاي معنوي و اخروي و مقامات الاهي را مطرح مي کنند و در فرازي از آن مناجات، مقامات عالي معنوي و اخروي را از خداوند درخواست مي کنند و مي فرمايند:
کيْفَ اَنْسيک وَلَمْ تَزَلْ ذاکرى، وَکيْفَ اَلْهُو عَنْک وَاَنْتَ مُراقِبى، اِلهى بِذَيْلِ کرَمِک اَعْلَقْتُ يَدى، وَلِنَيْلِ عَطاياک بَسَطْتُ اَمَلى، فَاَخْلِصْنى بِخالِصَه تَوْحيدِک، وَاجْعَلْنى مِنْ صَفْوَه عَبيدِک؛ «[خدايا،] چگونه تو را فراموش کنم درحالي که تو هميشه به ياد من هستي؟ و چگونه من به خود سرگرم شوم و از تو غافل گردم درحالي که تو همواره مراقب من هستي؟ خدايا، دستم را به دامن لطف و کرم تو آويخته ام و براي بهره مندي از عنايات و