بازتاب مناجات خدا با انسان و تجلي عظمت او
در فراز مزبور از مناجات شعبانيه، آمده است که خداوند بندگان خود را ندا مي کند. «ندا» در جايي به کار مي رود که دو نفر از هم دور باشند و از راه دور همديگر را صدا زنند. پس با لحاظ فاصله بين خدا و بندگان، خداوند با تعابيري چون يا أَيُّهَا النّاسُ و يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا بندگان خود را فرا مي خواند و آنان را به اطاعت خويش دعوت مي کند. در اين صورت وقتي مخاطبان به نداي الاهي لبيک گفتند و درصدد انجام دستورات الاهي برآمدند، عنايت و نظر خاص خداوند شامل آنان مي گردد و آنان در مسير بندگي خدا به مراتب عالي تري راه مي يابند. معصوم(عليه السلام) مي فرمايد: خدايا، مرا در شمار کساني قرار بده که آنان را ندا دادي و به سوي خود دعوت کردي، آنان نيز نداي تو را لبيک گفتند و در نتيجه، مشمول عنايت و توجه خاص تو گرديدند و لايق بار يافتن به محضر تو شدند و تجلي جلال و عظمت تو و درک حضور تو آنان را مدهوش و ازخودبي خود کرد. همه ما مي دانيم که خدا ناظر ماست و ما در محضر او هستيم و او به ما نگاه مي کند، اما تفاوت بسياري وجود دارد بين اينکه انسان احساس کند کسي از دور و يا از وراي چندين حجاب به او نظر مي کند، يا اينکه احساس کند کسي در کنار اوست و چشم در چشم او دوخته است. اگر اين معرفت در انسان پديد آيد که درک کند خداوند عنايت و نظر خاصي به او دارد، از عظمت درک توجه الاهي و لذت بار يافتن به محضر الاهي مدهوش مي گردد. چنان که حضرت موسي(عليه السلام) بر اثر تجلي پروردگار مدهوش گشت و خداوند درباره او فرمود:
وَلَمَّا جَاء مُوسَى لِمِيقَاتِنَا وَکلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِي أَنظُرْ إِلَيْک قَالَ لَن تَرَانِي وَلَـکنِ انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَکانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَکا وَخَرَّ موسَى صَعِقًا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ سُبْحَانَک تُبْتُ إِلَيْک وَأَنَاْ أَوَّلُ