حضرت بدان پرداخته شده است، نياز به الگو و پيش گام جهت سير و سلوک و پيمودن مسير پرخطر و پرفراز و نشيب تعالي و تکامل است. چه اينکه در هر حرکتي به خصوص در سير و حرکت معنوي، وجود الگو نقش اساسي در موفقيت انسان دارد و اگر انسان در سير و حرکت خود از رفيقي شايسته و آشناي به مسير نيل به معبود برخوردار باشد، با سرعت و اطمينان بيشتري راه را مي پيمايد. بر اين اساس، حضرت به معرفي اوصاف پيش گامان مسير سير و سلوک و نيل به قرب الاهي پرداختند.
نقش توجه به کرم و رحمت الاهي در افزايش انگيزه بندگي
نکته چهارم که مد نظر حضرت قرار گرفته، شناسايي توجه و عنايتي است که حضرت معبود به سالک راه خويش دارد. چه اينکه پس از شناسايي طريق و مقصد و همراهان راه قرب الاهي، اگر انسان بداند که چسان خداوند به او عنايت و توجه دارد و مشتاق تقرب بنده به خويش است، عزم سالک بر پيمودن طريق قرب الي الله افزون تر و راسخ تر مي گردد و بر اين اساس، حضرت در تبيين اين نکته فرمودند:
فَيا مَنْ هُوَ عَلَى الْمُقْبِلينَ عَلَيْهِ مُقْبِلٌ، وَبِالْعَطْفِ عَلَيْهِمْ عآئِدٌ مُفْضِلٌ، وَبِالْغافِلينَ عَنْ ذِکرِهِ رَحيمٌ رَؤُفٌ، وَبِجَذْبِهِمْ اِلى بابِهِ وَدُودٌ عَطُوفٌ؛ «اي خدايي که به آنان که رو به سوي تو آرند اقبال و توجه مي کني و با فضل و احسان بي کرانت آنان را به سوي خود مي کشي و جذب مي کني و با غافلان از ياد خود رئوف و مهربان هستي و با عاطفه و لطف و جذبه محبتت آنان را به درگاهت مي کشاني».
در اين فراز از مناجات، لطف، عنايت، فضل و احسان خداوند به بندگان مطيع و فرمان بردار خويش و رحمت و رأفت وي در حق غافلان به عنوان صفات ويژه خداوند مورد توجه قرار گرفته است. ذکر اين ويژگي ها ازآن روست که اگر انسان با کسي سخن