گفتار بيست و دوم: (نسيم رحمت الاهي (1))
وَها اَنَا مُتَعَرِّضٌ لِنَفَحاتِ رَوْحِک وَعَطْفِک، وَمُنْتَجِعٌ غَيْثَ جُودِک وَلُطْفِک، فآرٌّ مِنْ سَخَطِک اِلى رِضاک، هارِبٌ مِنْک اِلَيْک، راج ٍ اَحْسَنَ ما لَدَيْک، مُعَوِّلٌ عَلى مَواهِبِک، مُفْتَقِرٌ اِلى رِعايَتِک؛ «و اکنون من خود را در معرض نسيم هاي رحمت و عطوفت تو قرار داده ام و تقاضاي بارش باران جود و رحمت تو را دارم. از غضب تو به سوي خشنودي و رضايتت و از تو به سوي تو گريزان گشته ام و به بهترين چيزهايي که نزد تو است اميد بسته ام و به بخشش هاي تو اعتماد دارم و نيازمند رسيدگي تو مي باشم».
حقيقت صفات الاهي وحدت و تعدّد آنها
اگر کسي در حق ولي نعمت خود کوتاهي کرده باشد، در مقام عذرخواهي مي گويد: ما در حق شما کوتاهي و ناسپاسي کرديم، اما شما اهل عفو و گذشت و بزرگي هستيد، ما را به بزرگي و آقايي خودتان ببخشيد. او گرچه مي داند که آن بزرگ ناخشنود گرديده و غضبناک شده، اما مي داند که در کنار غضب، داراي صفت رحمت و بخشش نيز هست