خداوند ايمان و باور دارند، و کساني که به خداوند ايمان ندارند، از اين سير اختياري تکاملي بهره اي ندارند.
مفهوم غايت بودن خدا براي سير اختياري و تکاملي انسان
لازمه اينکه هدف و مقصد سير اختياري و تکاملي انسان خداست اين است که در آغاز، انسان از خدا دور است و با آن سيرْ فاصله اش را با خدا کم مي کند و وقتي به نهايت سير رسيد کاملاً به خداوند نزديک مي گردد. چنان که وقتي انسان از شهري به شهر ديگر مسافرت مي کند، با حرکت و سفر به سوي آن شهر از فاصله او با آن شهر کاسته مي شود و در نهايت، وقتي به آن شهر رسيد آن فاصله از بين مي رود. مؤمني که در تلاش براي رسيدن به خداست، بايد رفتار و عباداتش رنگ خدايي داشته باشند و قصد تقرب داشته باشد و قصد تقرب به خداوند لازمه ايمان و داراي مطلوبيت ذاتي براي مؤمن است. هرکسي که به الله اعتقاد دارد، هرچند به لوازم اين اعتقاد پايبند نباشد، در پي تقرب و رسيدن به خداوند مي باشد. او ممکن است راه نادرستي را براي آن مقصود برگزيند و بيهوده بپندارد که آن راه او را به خداوند مي رساند؛ چنان که بت پرست ها به خيال باطل خود مي کوشيدند که از طريق تمسک و توسل به بت ها و پرستش آنها به خداوند نزديک گردند و آنها را واسطه بين خود و خداوند مي دانستند؛ خداوند دراين باره مي فرمايد:
أَلَا لِلَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى إِنَّ اللَّهَ يَحْکمُ بَيْنَهُمْ فِي مَا هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ کاذِبٌ کفَّارٌ؛(405) «آگاه باشيد که دين پاک مخصوص خداست و آنان که جز او دوستان و سرپرستاني ديگر برگزيدند، [گويند] ما آنها [بت ها] را نمي پرستيم مگر براي اينکه ما را به خدا نزديک سازند؛ همانا خدا ميان