بِهِ عَلَىَّ مُصيباتِ الدُّنْيا، وَتَجْلُو بِهِ عَنْ بَصيرَتى غَشَواتِ الْعَمى، بِرَحْمَتِک يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ؛ «اي خدايي که هرکس از جايي فرار کند به او پناه مي آورد و هرکس هرچه بخواهد از او اميد بخشش آن را دارد. اي بهترين کسي که به او اميد مي توان داشت و اي کريم ترين کسي که از او مي توان درخواست کرد، و اي خدايي که درخواست کننده از خويش را رد نمي کند و از خويش مأيوس نمي گرداند و اميدوار به خويش را نااميد نمي سازد. اي خدايي که همواره درگاهش به روي سائلان و خوانندگان او باز است و حجابش را از برابر اميدواران برداشته است. به پاس کرمت از تو درخواست مي کنم که بر من منّت نهي و از عطا و بخششت که چشمم را روشن کند به من ببخشايي، و از اميدت آن قدر مرا سرشار سازي که دلم بدان آرامش و اطمينان يابد، و به من يقيني ببخش که رنج و مصيبت هاي دنيا را بر من آسان سازد و بدان پرده هاي جهل و ظلمت را از برابر چشم بصيرتم بردار. به رحمت بي پايانت، اي مهربان ترين مهربانان».
عالي ترين درخواست هاي دنيوي مؤمن
تداوم حيات و زندگي انسان در گرو تأمين نيازمندي هاي دنيوي اوست و انسان بدون بهره مندي از غذا، سلامتي، پوشاک و ساير نيازهاي مادي و نعمت هاي دنيويِ خداوندْ فرصت زندگي، و مهم تر از آن فرصت عمل به وظايف و تکاليف و حرکت در مسير رضاي الاهي را از دست مي دهد. با توجه به ضروري و حياتي بودن نيازهاي مادي و نعمت هاي دنيوي، حضرت از خداوند درخواست بخشش هايي را دارند که روشني بخش چشم و ديدگان است.