گفتار بيست و هشتم: (جستاري در ظاهر و باطن رفتار و نعمت ها)
جلوه ملکوتي ايمان و الطاف الاهي
توجه ما بيشتر به نعمت هاي مادي و دنيوي است و کمتر به نعمت هاي معنوي توجه داريم، ازاين روي وقتي درصدد شکرگزاري از نعمت هاي خداوند برمي آييم، به نعمت هاي مادي و دنيوي نظير مسکن، خوردني ها و موقعيت اجتماعي و مقام که در اختيارمان قرار گرفته نظر مي افکنيم و به پاس برخورداري از آنها شکر خداوند را به جا مي آوريم و از نعمت هاي معنوي نظير نعمت ولايت اهل بيت(عليهم السلام) که بسيار والاتر و ارزشمند تر از نعمت هاي مادي هستند و نعمت هاي مادي در مقايسه با آنها حقير و ناچيز است غافليم. اما حضرت بدون آنکه به نعمت هاي مادي تصريحي داشته باشنـد ـ گـرچه اطلاق سخن ايشان درباره نعمت ها به نعمت هاي مادي نيز ناظر مي باشـد ـ به نعمت هاي معنوي تصريح دارند و برخي از آنها را نام مي برند و مي فرمايند:
جَلَّلَتْنى نِعَمَک مِنْ اَنْوارِ الْأيمانِ حُلَلاً، وَضَرَبتَ عَلَىَّ لَطآئِفَ بِرّک مِنَ الْعِزِّ کلَلاً، وَقَلَّدَتْنى مِنَنَک قَلائِدَ لا تُحَلُّ، وَطَوَّقَتْنى اَطْواقاً لا تُفَلُّ؛ «نعمت انوار ايمان مرا با جامه ها و زيورهاي مجلل آراسته است و لطايف جود و کرمت تاج عزت بر سرم نهاده و احسان هايت