و گره اي بر روي آن مشاهده نمي شود و بندبند نمي باشد. همه بهشتيان از چنين قصري برخوردار نمي باشند، بلکه بندگان خاص بهشتي خدا که به عالي ترين مراتب معرفت و قرب الي الله نايل آمده اند از چنين نعمتي برخوردار مي گردند. شايد دليل برخورداري از آن قصر يک پارچه، وجود ايمان خالص و خالي از شائبه شرک، ترديد و ريا باشد.
در ادامه خداوند مي فرمايد که من هر روز هفتاد بار به آنها نظر مي کنم و با آنان سخن مي گويم. نظر خداوند به انسان عالي ترين نعمت الاهي و نياز فطري هر انساني است و بدترين عذاب انسان، حرمان از توجه و نظر خداوند است. چنان که بالاترين نياز بچه توجه پدر و مادر است و بي اعتنايي و قهر آنان عذاب بزرگي براي اوست. رفتارها، شيرين کاري ها و حرف زدن بچه براي جلب توجه پدر و مادر است. ما در دنيا به دليل توجه به امور دنيوي و نيازهاي مادي، نمي توانيم به درستي نياز واقعي به توجه و نظر الاهي را درک کنيم و اشتغالات مادي ما را از درک چنين نيازي باز مي دارند، اما در عالم آخرت که نيازهاي پنداري و پوچ دنيوي رخت برمي بندند و نيازهاي واقعي و ابدي انسان رخ مي نمايانند، ما عظمت و شکوه بي نهايت نياز به عنايت، توجه و نظر خداوند را درک مي کنيم و در مقابل درمي يابيم که حرمان از نظر و توجه خداوند بالاترين عذاب الاهي است که به مراتب از عذاب جهنم و سوختن در آتش آن سخت تر مي باشد. ازاين روي خداوند در ترسيم عذاب شديد و سخت پيمان شکنان مي فرمايد: وَلاَ يُکلِّمُهُمُ اللّهُ وَلاَ يَنظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَه وَلاَ يُزَکيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ؛(20) «و خدا در روز رستاخيز با آنان سخن نگويد و به آنها ننگرد و [از آلودگي گناهان] پاکشان نسازد و ايشان را عذابي است دردناک».
در بهشت هر نوع نعمتي که بهشتيان آرزو کنند در اختيار آنها قرار مي گيرد و آنان از خوردني ها و نوشيدني هاي بي شمار بهره مندند و پيوسته از الطاف و تفضلات الاهي