البته هدايت تشريعي از اهميت فوق العاده اي بر خوردار است و قابل مقايسه با ساير هدايت ها نمي باشد، و حتي اهميت آن از هدايت فطري بيشتر است چون اولاً: قلمرو هدايت فطري نسبت به هدايت تشريعي محدود است و بسياري از بايستي ها و نبايستي ها و دستورات تعالي بخش در ابعاد گوناگون زندگي انسان فراتر از افق هدايت فطري است. ثانياً: اگر هدايت تشريعي نباشد، هدايت فطري بدون پشتوانه مي گردد و در مقابل عوامل گوناگون گمراهي که از درون و بيرون انسان را به ضلالت سوق مي دهند، بي اثر خواهد گشت.
5. هدايت خاص تکويني: اين هدايت خود به دو بخش تقسيم مي گردد. بخش اول به پيامبران و اولياي خاص الاهي اختصاص دارد و در قرآن گاهي با واژه «اجتبا» و «رفع درجات = بلندمرتبگي» از آن ياد مي شود. نظير آيه وَلَکنَّ اللّهَ يَجْتَبِي مِن رُّسُلِهِ مَن يَشَاء فَآمِنُواْ بِاللّهِ وَرُسُلِهِ وَإِن تُؤْمِنُواْ وَتَتَّقُواْ فَلَکمْ أَجْرٌ عَظِيمٌ؛(59) «وليکن خدا از فرستادگان خود هرکه را خواهد برمي گزيند. پس به خدا و فرستادگان او بگرويد و اگر ايمان آوريد و پرهيزکاري کنيد شما را مزدي بزرگ باشد».
همچنين در آيه اي ديگر خداوند مي فرمايد: وَتِلْک حُجَّتُنَا آتَيْنَاهَا إِبْرَاهِيمَ عَلَى قَوْمِهِ نَرْفَعُ دَرَجَاتٍ مَّن نَّشَاء إِنَّ رَبَّک حَکيمٌ عَلِيمٌ؛(60) «و اينها حجت ما بود که به ابراهيم در برابر قومش داديم. هرکه را بخواهيم پايه ها بالا مي بريم، که پروردگارت درستکار و داناست».
بخش دوم هدايت خاص تکويني ويژه مؤمنان است و غيرمؤمنان از آن بهره اي ندارند. هدايت خاص تکويني در قرآن در مقابل ضلالت به کار مي رود و در بسياري از آيات تابع اراده الهي معرفي شده و آمده است که خداوند هرکس را بخواهد هدايت