از آتش جهنم نجاتش دهد و به خود جرئت نمي دهد که خواسته هاي بزرگ تر و نيل به مقامات عالي را درخواست کند. امام سجاد(عليه السلام) در اين مناجات به ما تعليم مي دهند که همت بلند داشته باشيم و در مقام گفت وگوي با خداوند درجات متعالي را درخواست کنيم، حضرت مي فرمايند:
اَسْئَلُک بِسُبُحاتِ وَجْهِک، وَبِاَنْوارِ قُدْسِک، وَاَبْتَهِلُ اِلَيْک بِعَواطِفِ رَحْمَتِک، وَلَطآئِفِ بِرِّک، اَنْ تُحَقِّقَ ظَنّى بِما اُؤَمِّلُهُ مِنْ جَزيلِ اِکرامِک، وَجَميلِ اِنْعامِک فِى الْقُرْبى مِنْک، وَالزُّلْفى لَدَيْک، وَالتَّمَتُّعِ بِالنَّظَرِ اِلَيْک؛ «از تو درخواست مي کنم به تجليات جلال و عظمتت و انوار ذات مقدسات، و التماس و تضرع مي کنم نزد تو به پاس عواطف رحماني و لطايف احسانت که اميدم به اکرام بزرگ و شکوهمند و بخشش هاي نيکويت را در مقام قرب و جوارت محقق سازي و مرا از مشاهده حسن و جمالت بهره مند گرداني».
«سبحات» به معناي جلوه ها و تجليات است، و واژه «وجه» وقتي به خداوند نسبت داده مي شود منظور ذات الهي از جهت تجلّي و ظهور است. بنابراين، «سبحات وجهک» به معناي تجليات خداوند است و اضافه «انوار» به «قدسک» ذهن ما را از انوار جسماني، منصرف به انوار مجرد و قدسي الاهي مي کند. در برخي از آيات قرآن نيز «نور» بر خداوند اطلاق شده است، نظير آيه اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ؛(289) «خدا نور آسمان ها و زمين است».
در اين آيه عالي ترين و روشن ترين رابطه خداوند با عالم بيان شده است و آن اينکه خداوند نور هستي است، يعني عالم را از ظلمت عدم خارج مي سازد و به نور وجود داخل مي گرداند و با انوار و تجليات وجودي خويش به عالمْ وجود و تحقق مي بخشد.