كه با علم ديگر دعوا دارد حقیقی نیست و همان علم است که غرور مى آورد چون علمِ ناودانى است. هر پيامبرى كه آمد، فرمود: «لانُفَرِّقُ بَيْنَ اَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ»(12) هيچ فرقى بين احدى از پيامبران از جهت اصل و حقيقت نيست. پيامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) هرگاه مى خواستند نام حضرت عيسى(علیه السلام) را بياورند مى فرمودند برادرم عيسى(علیه السلام).
حال حضرت على(علیه السلام) به فرزندشان توصیه مى فرمايند براى اصلاح خودش متوجه باشد که «لَا خَیْرَ فِی عِلمِ لَا یَنْفَعْ» علمی که او را به مقصد الهی اش نرساند، مفید نیست. و فراموش نکنیم باید بین علمی که ما را در ابدیت سود می رساند و بین علمی که به عنوان ابزار زندگی دنیایی به ما کمک می کند، فرق بگذاریم تا یکی را جای دیگری ننشانیم. فكر نكنيد اگر فقط به اين علوم رسمی بسنده كنيد، عاقبت به خير مى شويد باید این علوم ابزاری را به اندازه ی خودشان برايشان ارزش قائل شويد.
گاهى زياد دانستن، انسان را از عميق دانستن و يافتن حقيقت محروم مى كند. ما در توصيه هاى ائمه(علیهم السلام) داريم كه با ادعیه و زيارت مخصوصه هر روز زندگى كنیم، با قرآن سال ها زندگى نماییم! این تکرارها و همراه با تدبّر همان عميق فهمیدن آن معارف را به همراه دارد و موجب سرایت دادن آن معارف در عمل می شود.
دارايی، نه دانايی
هنر انسانِ متقی آن است که عقیده خود را به عمل نزدیک کند و علم وقتی نور است که ما را به سوی عبادات بکشاند، احوالاتی برایتان پیش می آید که دست و دلتان به کار نمى رود حتی نمی توانید مطالعه کنید، بسيار خوب، وضو بگيريد، سجاده پهن كنيد شروع كنيد نماز بخوانيد، قرآن را باز كنيد با حال عبادى قرآن بخوانيد. استغفار كنيد، برويد به سجده و نيم ساعت بگوييد «سُبْحانَ رَبِّى الاَْعْلى وَ بِحَمْدِهِ». وقتى انسان به دريا رسيد ديگر نبايد که به اسبش شلاق بزند كه برود در دريا. بايد پياده شود و سوار كشتى شود. گاهى انسان ديگر نياز ندارد كه بداند، نياز دارد كه از طريق عبادت، بشود. هر وقت حال مطالعه نداريد اين را غنيمت