بسم الله الرحمن الرحيم
جلسه هجدهم
حضور همه جانبه حق
«اَوَّلٌ قَبْلَ الاَْشْياءِ بِلااَوَّلِيَّةٍ وَ آخِرٌ بَعْدَ الاَْشْياءِ بِلانِهايَةٍ، عَظُمَ عَنْ أَنْ تَثْبُتَ رُبُوبِيَّتَهُ بِاِحاطَةِ قَلْبٍ أَوْ بَصَرٍ.
فَاِذا عَرَفْتَ ذلِكَ فَافْعَلْ كَما يَنْبَغى لِمِثْلِكَ أَنْ يَفْعَلَهُ فِى صِغَرِ خَطَرِهِ وَ قِلَّةِ مَقْدِرَتِهِ وَ كَثْرَةِ عَجْزِهِ وَ عَظيمِ حاجَتِهِ اِلَى رَبِّهِ فِى طَلَبِ طاعَتِهِ وَ الرَّهْبَةِ مِنْ عُقُوبَتِهِ وَ الشَّفَقَةِ مِنْ سُخْطِهِ فَاِنَّهُ لَمْ يَأْمُرْكَ اِلاَّ بِحَسَنٍ وَ لَمْ يَنْهَكَ اِلاَّ عَنْ قَبيحٍ».
او [خداوند] اوّل است قبل از اشیاء، بدون هیچ اولیتی و آخر است بعد از اشیاء، بدون هیچ آخریت و نهایتی. برتر از آن است كه در احاطه ی قلب و ديده بگنجد و ربوبيّت اش از این رهگذر به اثبات رسد.
پس وقتی به این شناخت رسیدی به گونه ای رفتار کن که شایسته ی کسی چون توست با این جایگاه خُرد و کوچک و توان اندک و ناتوانی بسیار و نیازمندی فروان نسبت به پروردگارش، در طلب طاعت او و ترس از عقوبت او و وحشت از خشم و غضب او، که او هرگز جز به خوبی فرمان نمی دهد و جز از بدی و زشتی نهی نمی کند.