بسم الله الرحمن الرحيم
جلسه سيزدهم
زندگی بی اضطراب
«وَ اعْلَمْ يا بُنَىَّ أَنَّ أَحَبَّ ما اَنْتَ آخِذٌ به اِلَىَّ مِنْ وَصِيَّتى تَقْوَى اللّه ِ وَ الاِْقْتِصارُ عَلى ما فَرَضَهُ اللّه ُ عَلَيْكَ، وَ الأَخْذُ بِما مَضى عَلَيْهِ الاَْوَّلُونَ مِنْ آبائِكَ، وَ الصّالِحُونَ مِنْ اَهْلِ بَيْتِكَ».
هان اى فرزندم! بدان كه بهترين چيز كه دوست دارم از وصیت من فراگیرى، پرهيزكارى در راه خداست و اکتفا به آنچه خداوند بر تو واجب گردانيده، و فراگرفتن آنچه نياكان و خاندانت بر آن بوده اند.
ملاحظه فرمودید که حضرت در نصيحت به فرزندشان فرمودند من در شرايطى با تو سخن مى گويم، كه همه تجربه هاى تاريخ حيات انسان را نزد خودم دارم. آن قدر در احوال گذشتگان سير كرده ام كه خود را يكى از آنها حس مى كنم، كه گويا با اولين و آخرينشان زندگى كرده ام. همان طور كه توجّه داريد اين مقام، مقام كمى نيست و تنها كسانى كه به چنين مقامى رسيده اند و قاعده ی حيات انسان ها را كشف كرده اند، اگر با ديگران سخن بگويند و آنها را نصيحت كنند، کامل ترین توصیه ها را با انسان در میان می گذارند وگرنه كسى كه «ديروز» را نمى شناسد يا كسى كه در تاريخ امروزِ خود متوقف مى شود و از درك قاعده های عالم عاجز است، چگونه مى تواند «فردا» را درست پيش بينى نمايد؟