معارف بوک

 حضرت باقر (علیه السلام) می فرمایند: در كتاب توراتِ اصلي كه تحريف نشده است چنين وارد است: «إنَّ مُوسَي سَأَلَ رَبَّهُ، فَقَالَ: يَا رَبِّ! أَ قَرِيبٌ أَنْتَ مِنِّي فَأُنَاجِيَكَ؟ أَمْ بَعِيدٌ فَأُنَادِيَكَ؟ فَأَوْحَي اللَهُ عَزَّوَجَلَّ إلَيْهِ: يَا مُوسَي أَنَا جَلِيسُ مَنْ ذَكَرَنِي» حضرت موسي(علیه السلام) از پروردگارش سؤال كرد و گفت: اي پروردگار من ! آيا تو به من نزديك هستي كه با تو به طور نَجوي و آهسته سخن گويم، يا دور هستي كه با تو به طور ندا و فرياد گفتگو كنم؟ خداوند عزّوجلّ به سوي او وحي فرستاد: اي موسي ! من همنشين کسی هستم كه ياد من كند. «فَقَالَ مُوسَي: فَمَنْ فِي سِتْرِكَ يَوْمَ لَا سِتْرَ إلَّا سِتْرُكَ؟ فَقَالَ: الَّذِينَ يَذْكُرُونَنِي فَأَذْكُرُهُمْ، وَ يَتَحَآبُّونَ فِيَّ فَأُحِبُّهُمْ؛ فَأُولَـئِكَ الَّذِينَ إذَا أَرَدْتُ أَنْ أُصِيبَ أَهْلَ الارْضِ بِسُوءٍ، ذَكَرْتُهُمْ؛ فَدَفَعْتُ عَنْهُمْ بِهِمْ»(9)  حضرت موسي عرض كرد: در پناه و امان تو كيست، در آن روزي كه پناه و اماني غير از امان و پناه تو نيست؟ خداوند وحي فرستاد كه: آن كساني كه مرا ياد مي كنند پس من هم آن ها را در آن شرایط ياد مي كنم ؛ و براي ميل و تقرّب به من با يكديگر، اساس دوستي و محبّت برقرار مي نمایند، پس من هم به آن ها محبّت مي ورزم. ايشان كساني هستند كه چون من بخواهم مردمِ روی زمين را به جهت كارهاي ناپسندشان عذاب كنم همين كه آن ها را به ياد مي آورم از عذاب مردم صرف نظر مي كنم. راستی چنین مقامی جز در راستای همان توصیه ای است که حضرت فرمودند: «خود را در همه ی امور به خدا بسپار که پناهگاهی مطمئن و نگهبانی شکوهمند است»؟

  وسعت انسان تا کجا!
  صاحب «عُدّة الدّاعي» از رسول اكرم(صلی الله علیه و آله) روايت كرده است كه: «قَالَ اللَهُ سُبْحَانَهُ: إذَا عَلِمْتُ أَنَّ الْغَالِبَ عَلَي عَبْدِيَ الاِشْتِغَالُ بِي نَقَلْتُ شَهْوَتَهُ فِي مَسْأَلَتِي وَ مُنَاجَاتِي ؛ فَإذَا كَانَ عَبْدِي كَذَلِكَ فَأَرَادَ أَنْ يَسْهُو حُلْتُ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ أَنْ يَسْهُو.أُولَـئِكَ أَوْلِيَآئِي حَقًّا؛ أُولَـئِكَ الابْطَالُ حَقًّا؛ أُولَـئِكَ الَّذِينَ إذَا أَرَدْتُ أَنْ أَهْلِكَ الارْضِ عُقُوبَةً، زَوَيْتُهَا عَنْهُمْ مِنْ أَجْلِ أُولَـئِكَ الابْطَالِ.»(10)