بسم الله الرحمن الرحيم
جلسه اوّل
مكاتبه پدری نمادين با فرزندی نمادين
اى عجبا! من چه منم؟
راستى در حال حاضر چگونه ایم و چگونه بايد بود؟
در شرح نامه ی 31 نهجالبلاغه كه رهنمودهای امام علی(علیه السلام) به فرزندشان امام حسن(علیه السلام) می باشد قصد داريم چگونه بودن را در عرصه حيات و زندگى امروزین خود از زبان امامى معصوم بشنويم و در شدن خود براساس آن رهنمودها تلاش نماييم. امام(علیه السلام) هنگام بازگشت از صفین در محلی به نام حاضرین، نامه ی خود را اين طور شروع مىفرمایند:
«مِنَ الْوالِدِ الْفانِ،المُقِرِّ لِلزَّمان، المُدْبِرِ العُمُر، اَلْمُسْتَسْلِمِ لِلدَّهْر، الذَّامِّ لِلدُّنْيا، السَّاكِنِ مَساكِنَ المَوْتى، وَ الظّاعِنِ عَنها غَدَا. اِلىَ الْمَولُودِ الْمُؤَمَّلِ مالايُدْرَك، السّالِكِ سَبيلَ مَنْ قَدْ هَلَكَ، غَرَضِ الأسْقامِ وَ رهينَةِ الأيّامِ وَ رَمِيَّةِ الْمَصائِبِ، وَ عَبْدِ الدُّنيا وَ تاجِرِ الْغُروُرِ، وَ غَريمِ الْمَنايا، وَ اَسيرِ الْمَوْتِ، وَ حَليفِالْهُمُومِ وَ قَرينِ الأحْزانِ، وَ نُصْبِ الأفاتِ، وَ صَريعِ الشَّهَواتِ، وَ خَليفَةِ الأمواتِ.»
اين نامه، نامه ی پدرى است به مرگ نزديك و به پيروزى زمانه معترف که زندگى از او روى گردانيده و به روزگار گردن نهاده نکوهشگر دنیا، در سراى