حضرت با توجه به این که صفا و صحت زندگی را درست تشخیص می دهند و نفع و ضرر آن را می شناسند و خالص هر امرى را می دانند می خواهند فرزند خود را از گرداب مشکلات دور کنند و در این راستا می فرمایند: عنايت من به زندگى تو مثل عنايت پدر بسيار مهربانی است كه مى خواهد سرمايه ی حيات خود را به فرزندش بدهد و لذا عزم خود را جمع می کند تا او را ادب نمايد زیرا او در آغاز جوانى و شروع زندگى، جوانى است با نيّتى سالم و نفسى صاف که می تواند به خوبی آن چه حقیقت است را دریابد.
علی(علیه السلام) و وحدت شخصيت
ابتدا باید این نکته برای عزیزان روشن شود که اگر انسان به مقام وحدت برسد حقیقت گذشته و آينده پيش او حاضر خواهد بود. درجه ی وحدت انسان ها متفاوت است چون به قول فلاسفه «وحدت، مساوق وجود است» و از آن جایی که وجود تشكيك بردار و دارای شدّت و ضعف است، وحدت هم تشكيك بردار است و لذا وحدت شخصيت انسان ها نیز تشكيك بردار است يعنى دارای شدت و ضعف می باشد. خداوند وحدت محض و قله ی وحدت است و امام معصوم در ذیل وحدت حضرت حق دارای وحدت است و کثرات دنیا، شخصیت او را از وحدت خارج نمی کند و بقیه ی انسان ها به اندازه ای که از طریق وحدت امام معصوم به نور وحدت الهی منور شوند از کثرات آزاد می گردند. مثلاً به شما مى گويند حواستان را در نماز جمع و متمركز كنيد و تلاش کنید دلتان به غير حق رجوع نداشته باشد تا وجودتان وحدت پيدا كند و از كثرات آزاد شويد. در آن صورت اگر از كثرات آزاد شديد گذشته براى شما و نسبت به شما دور نيست، آن وقت اوج و حضيض حركات گذشتگان را با تمام وجود حس مى كنيد و به خوبى راز سعادت و هلاکت آن ها را احساس می نمایید.
كسى كه در هوس های پراکنده فرو رفت، در خود هيچ وحدتى حسّ نمى كند. كسى كه وحدتی در خود احساس نكرد، گذشته پيش او حاضر نيست و لذا از گذشته به صورت حضوری نمى تواند عبرت بگيرد. به اين نكته عنایت داشته باشید كه علم به گذشته و اطلاع از احوال گذشتگان، به تنهايى عبرت آور نيست. به عنوان مثال كسانى هستند كه مى دانند چرا چنگيزخان مغول و آقامحمّدخان قاجار به صورتی ناخواسته و غافلگیرانه مُردند ولى خودشان