چيزهايى كه با نظر به زندگی دنیایی بسیار دوست می دارد، بگذرد و از آن ها دل بر كند. و این همان مسافرت از دنیا به آخرت است که تحت عنوان مبارزه با نفس می شناسید. مبارزه با نفس يعنى همين، يعنى از خواهش نفس که ما را به دنیا می چسباند، دل برکنیم و به حیات ابدی خود چشم بدوزیم. حضرت می فرمایند از جمله چیزهایی که با نظر به مسافر بودن در دنیا برای انسان قابل تحمل می شود «خُشُونَةَ السَّفَرِ» سختى ها و ناهنجاری هاى سفر است. چون سفر از دنیا به قیامت به معنای واردشدن در هویت و شخصیت جدیدی است که از انسان خاکی شخصیتی افلاکی می سازد. وقتی خود را مسافر احساس کردید و معنای این مسافرت را نیز دانستید که چگونه انجام می گیرد عظمت خلقت برایتان روشن می شود که چگونه خداوند اراده کرده است انسان را در زمین مستقر کند ولی او را شایسته ی استقرار در ملکوت گرداند و همنوا با مولوی خواهید گفت:
از جمادی مردم و نامی شدم وز نما مردم ز حیوان سرزدم
مردم از حیوانی و آدم شدم پس چه ترسم کی ز مردن کم شدم
حمله ی دیگر بمیرم از بشر تا بر آرم از ملایک پَر و سر
وز ملک هم بایدم جستن ز جو کلّ شیءٍ هالک إلاّ وَجْهَهُ
بار دیگر از ملک قربان شوم آنچه اندر وهم ناید آن شوم
پس عدم گردم عدم چون ارغنون گویدم که انا الیه راجعون
مقصود بنده نظر به بیت آخر است که می گوید در این مسافرت باید از مرحله ی قبلِ خود عدم شویم تا به حیاتی برسیم که رجوع به حق دارد و این معنای مسافرت حقیقی است که ما در دنیا باید شروع کنیم. آری به تعبیر مولوی در دیوان شمس:
در باغ فنا در آ و بنگر در جان بقاي خويش جنّات
چون پيشترک روي تو از خود بيني ز وراي اين، سماوات
همنشينی با سنگ و چوب
وقتی معنای مسافرت به سوی ابدیت و چگونگی آن روشن شد خواهید ديد چقدر مى توانید در راه دين دارى سختى ها را تحمل كنید و با تمام وجود می پذیرید با رفاه طلبى