مظاهر اراده الهی هستند، خداوند از طريق ابزارها رحمتش را جارى مى كند بدون آن که آن ها را سبب های مستقلی بدانیم، این آفت بزرگی است که انسان ها را هلاک می کند. چه بسيارند مردمى كه با خدا زندگى نمى كنند و مثلاً مى خواهند با غذا خوردن سالم بمانند ولی به جهت چنین غفلتی همين غذاها بیمارشان می كند، و چه بسیار افرادى كه با خدا زندگى مى كنند و غذاي اصلی جانشان ذكر است، با ذكر قوّت مى گيرند و غذاها را مَجرای تجلی لطف خدایِ مطعِم می دانند.
حضرت فرمودند: «اَخلِصْ فِى الْمَسْأَلَةِ لِرَبِّكَ» فرزندم! تقاضايت را فقط براى خدا خالص كن و تنها از او بخواه، زیرا «فَاِنَّ بِيَدِهِ الْعَطاءَ وَ الْحِرْمانَ» فقط و فقط هرچه هست، به دست اوست، دادن ها و ندادن ها همه به او برمی گردد. آیا نباید این توصیه را جدّی گرفت و تا ملاقات پروردگار صعود کرد؟
طلب خير يا استخاره
حضرت در ادامه می فرمایند: «وَ اَكْثِرِ الاِسْتِخارَةَ» فرزندم! تا می توانی از خداوند طلب خير کن. زیرا تنها از کسی باید طلب خیر کرد که تمام خیر به دست اوست. طلب خیر کردن به یک معنا عبارت از آن است که انسان خوبِ مردم را بخواهد و به دنبالِ خوبى ها باشد. استخاره تنها به معنای رایج آن كه امروز معمول است، مورد نظر حضرت نیست زیرا استخاره بیشتر به معنای طلب خير از خداوند است و این که انسان برای خود و دیگران از خداوند طلب خير کند و به دنبال خوبى برای مردم باشد. مى فرمايند فرزندم اگر مى خواهى اصلاح شوى بايد به دنبال اين باشى كه از خداوند طلب خیر کنی و همچنان بر این امر پایدار باشی، چه برای خود و چه برای بقیه ی انسان ها، در این حال کاری نداشته باش که مردم در مقابل خوبى كردن شما چه مى كنند. زیرا این کار معامله نیست که بگوئی اگر جواب خوبى ات را دادند خوبى را ادامه می دهی.
وقتى حضرت موسى(علیه السلام) با حضرت خضر(علیه السلام) همراه شدند چند بار كارهاى حضرت خضر(علیه السلام) مورد اعتراض حضرت موسى(علیه السلام) واقع شد، مثل سوراخ كردن كشتى و كشتن آن بچّه، تا اين كه به شهرى رسيدند و از مردم شهر طلب غذا كردند و آنها از دادن غذا امتناع