حضرت مى فرمايند قلب خود را در آثار گذشتگان سير بده. ببين كجاها رفتند و چگونه فرود آمدند و سرانجام در چه قبرى مسكن گزيدند. آن ها را مى بينى كه از دوستانشان و همه ی آن چيزهايى كه دوست مى داشتند جدا شدند و در تنهايىِ مرگ فرود آمدند و ديرى نمى گذرد كه تو نيز يكى از آنها خواهى بود.
ياد معاد عامل بصيرت
نكته ی مهم اين است كه متوجه باشیم زمان، ريشه در عالم ماده دارد. زیرا همان طور که جناب ملا صدرا«رحمة الله عليه» در برهان حرکت جوهری ثابت کرده است ماده، عين حركت است و عين حركت موجب ایجاد زمان مى شود. پس هرچقدر كه به ماده نزديك تر باشيم، به زمان، نزديك تريم. اما خداوند در مقام ثبوت است و در ثبوت، هيچ زمانى نيست، پس هرچقدر كه به خدا نزديك تر بشويم، زمان براى ما بی رنگ مى شود. اين كه اولياء الهی در همين دنيا قيامت را مى بينند و آن را حس مى كنند به دليل تزكيه اى است كه كرده اند. اين افراد درست در مقابل آن کسانى قرار دارند كه اسير ماده و ماديات هستند، افرادی که اگر پير و سالخورده هم شدند باز قيامت را دور مى بينند، چون اسير بُعد و حركت و فاصله اند و به حضور و قرب نرسيده اند.
حضرت ابتدا به ما بصيرت مى دهند تا عالم را درست ببينيم و سپس دستور مى دهند چگونه عمل كنيم. اما چرا مى فرمايند قیامتِ خود را، یعنی جایگاه آينده ات را اصلاح كن؟ چرا نفرمودند همين دنيا را اصلاح کن؟ چون اين دنيا، به عنوان جایگاهی که هیچ ثباتی ندارد محلی به حساب نمی آید در حالی که قيامت به عنوان عالمی که عین ثبات و قرار است، مأواى اصلى جان و روح ما است.
حضرت مى فرمايند؛ قيامتى فكر كن و جایگاه خود را قیامت بدان تا در فراز و نشيب هاى دنيا بتوانى درست موضعگيرى كنى. دنيا براى كسى كه در قيامت زندگى مى كند آنقدر جدّى نيست كه بتواند او را مضطرب کند و از پاى درآورد. شاید تجربه کرده اید چرا وقتى كه يك كالا گران مى شود از نظر روانى براى همه به يك اندازه گران نمى شود، براى كسى كه دنيا را بسيار جدى مى داند گران شدن يك كالا چنان است كه گويا بند جانش بريده شده است. كسى كه اهل دنيا شده اگر دنيا به او رو كند مغرور و متكبّر مى شود و اگر هم به او پشت كند دچار