انگاشتند قطعاً زيان ديدند. تا آنگاه كه قيامت بناگاه بر آنان دررسد، مى گويند: «اى دريغ بر ما، بر آنچه در باره آن كوتاهى كرديم.» و آنان بار سنگين گناهانشان را به دوش مى كشند. چه بد است بارى كه مى كشند.
آری كسى كه از مرگ مى ترسد همواره در دنیا نگران و ناامن است. حضرت علی(علیه السلام) با بصيرتى كه دارند به ما هشدار مى دهند تا به چنين فلاكتى دچار نشويم که همواره نگران مرگ خود باشیم. مى فرمايند: فرزندم! مرگ را درست بنگر «کَفَی بِالْموتِ واعِظا» که بهترین واعظ برای قلب انسان مرگ است! وقتى كه ما مرگ را درست ديديم با شنيدن اين كه دنیا به ما روی خوش نشان داده شادىِ بى اندازه نمى كنيم همچنان که اگر دنیا به ما پشت کند گرفتار غم های جانکاه نمی شویم. چون دنیا برايمان چندان مهم نخواهد بود تا در هر دو صورت از حال طبيعى خودمان خارج مى شويم. اگر دنیا به ما روی خوش نشان داد به آن پشت نمی کنیم و اگر به ما پشت کرد ناراحت نمى شويم. چون در هر دو حالت فوق دنيا زندگى مى كنيم. خيلى زيباست كه انسان به جايى برسد كه دنيا زير پاى او باشد و قیامت را در مقابل خود بنگرد و مانند رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بگوید: «الانَ قيامَتي قائم»(14) قيامت من همين حالا برپاست. يعنى قلب و جان پيامبر تماماً قيامتى و قيامت است.
به ما توصیه شده وقتى مى خواهيد بخوابيد تصورتان اين باشد كه با این خواب مى ميريد و اگر فردا صبح بيدار شديد، خدا را شكر كنيد که فرصتی برای ادامه ی بندگی و آبادانی قیامت به شما داده شده. فردا شب دوباره با همين تصور بخوابيد تا وجود مرگ و قیامت را دائماً در نزد خود احساس کنید و با آن آشنا شوید، من نمى دانم اگر بميريم چه مى شود اما مى دانم اگر مرگ را درست بشناسيم راحت زندگى مى كنيم و زندگی خود را محدود به امور دنیا نمی دانیم. مولوى در همین رابطه مى گويد:
بميريد، بميريد، وزين مرگ مترسيد كزين خاك برآييد سماوات بگيريد
بميريد، بميريد، وزين نفس بِبُرّيد كه اين نفس چو بند است و شما همچو اسيريد
يكى تيشه بگيريد پى حفره زندان چو زندان بشكستيد همه شاه و اميريد