حضرت مي فرمايد: «اجعَل نَفسَکَ مِيزَانا» خودت را ميزان قرار بده. وقتی خودمان را وسط آورديم از خود می پرسیم اگر به کسي حرف نامناسب زده باشم آیا جز این است که دوست دارم طرف مقابل با سعه ی صدر عصبانیت من را درک کند و فعلاً سکوت کند؟ پس من هم باید سکوت کنم. ما الآن با جملات اخیر حضرت با چنین قوانین بزرگي رو به رو هستيم که مي تواند کل فرهنگ عمومي ما را سامان بدهد و جلوي بسياري از نابساماني هاي اجتماعي را بگيرد. مي تواند جلوي خيلي از رفتارهاي نابهنجار را از صحنه ی جامعه پاک نماید تا جامعه مستعد سفر آسمانی خود گردد.
وقتي توصیه های حضرت به یک قاعده تبدیل شود، گستره ی وسيع و بزرگي از افراد جامعه را پوشش مي دهد. چون ما هر چيزي که برايمان ضرر داشته باشد، چه ضرر مادي، چه معنوي اصلاً براي خودمان دوست نداريم. وقتی من خيلي از چيزها را که براي خودم نمي پسندم براي ديگران هم نپسندم، ديگران از ناحيه ی من ايمن مي شوند، خيالشان راحت مي شود و مي گويند از طرف فلاني هيچ شري نخواهد رسيد. از آن طرف چون ما خودمان را دوست داريم، همه ی خوبي ها و زيبايي ها و منافع را براي خودمان مي خواهيم، طبق توصیه ی حضرت ديگران نیز از ناحيه ی ما احساس خوبي دارند. مي گويند فلاني هميشه براي ما خوبي مي خواهد. يعني از ما طمع خوبي و شايستگي را دارند.
روحى كه مشغول بدگفتن به ديگران نباشد مشغول كشف موقعيت خود می شود و آرام آرام به رازهای شخصیت ملکوتی خود پی می برد. آدم ها اگر در موارد ذکر شده احتياط هاى لازم را كردند در نتيجه ی آن احتیاط ها يك قلب سالم و جامعه ی سالمى پيدا می شود آن وقت همه آماده ی صعود روحانى مى گردند.
در واقع حضرت در این سلسله تذكرات مى خواستند بفرمايند: از طريق آشتى با خلق، آشتى با حق شروع مى شود و ما نیز خوب است با نيّت آشتى با حق، اين دستورات را به كار بندیم. إن شاءالله
«والسلام عليكم و رحمةالله و بركاته»