صفحه ١٢١

 مى گويد».(18)  و از حضرت امير المؤمنين(علیه السلام) در نهج البلاغه منقول است كه: «خير نيست در سكوت از كلمات حكمت آميز؛ چنانچه خير نيست در سخنان از روى جهالت».(19)  و فرموده: «كسى كه كلامش زياد شد، خطایش زياد شود، و كسى كه خطایش زياد شد، حيایش كم مى شود. و كسى كه حيایش كم شد، وَرَعش كم مى شود. و كسى كه وَرَعش كم شد، قلبش مى ميرد. و كسى كه قلبش مرد، داخل آتش مى شود».(20)  و هم از آن حضرت منقول است كه: «زبان، سَبُع درنده است اگر کنترل نکنی آن را مى درد».(21)  و فرمود: «وقتى كه عقل كامل شود كلام كم شود»(22) . 
  همانا زبان، سگ عَقُور است؛ اگر او را رها كنى، زخم مى زند. چه بسا كلمه [اى ] كه سلب نعمت كند! و كسى كه لجام خود را رها كند مى كشاند او را به سوى هر كراهت و فضيحتى. پس، از آن خلاصى ندارد در روزگار مگر با غضب خدا و ملامت مردم. و نيز از آن حضرت منقول است كه: «كسى كه حفظ كند زبان خود را، ستر كند خدا عورت او را».(23)