انسان ها بايد بيدار شوند تا ملاحظه کنند كه هيچ وسيله اى به خودی خود كارساز نيست مگر به اذن خدا و با اراده ای که خداوند در استفاده از آن ابزارها کرده است. خداست كه ما را سيراب مى كند، منتهى از طريق آب و خداست كه ما را نجات مى دهد، منتهى از طريق امام(علیه السلام)، فقط خداست كه خداست و ابزارها بدون هيچ گونه استقلالى در دست خدا هستند، چرا كه وجود هر چيز را خدا داده است. به عنوان مثال وجود آب را خدا داده است. حال هرچند كه آب به خودى خود، تر است، امّا از آنجا كه همه ی وجودِ آب از خداوند است ديگر چيزى براى آب باقى نمى ماند كه بگوييم ترى آب از خودش است. يعنى وقتى به اصطلاح فلاسفه چيزى در «وجود»، استقلال نداشته باشد چطور مى تواند در «خاصيت»، استقلال داشته باشد؟ پس بايد به كلام حضرت توجّه كامل داشت كه مى فرمايند: همه چيز را به خدا بسپار. «فَاِنَّ بِيَدِهِ الْعَطاءَ وَ الْحِرْمانَ»: زیرا حقیقتاً بخشيدن و محروم كردن به دست خداوند است.
اگر براي عزیزان در رابطه با سخن و توصیه های حضرت شبهه و اشكالى پيش مى آيد مواظب باشید كلام حضرت را رد نكنيد، سعى كنيد اشكالتان را برطرف كنيد. اگر هنگام شب كسى بگويد: «الآن شب نيست چون همه چيز به وضوح پيدا است» ما كه نبايد شب بودن را نديده بگيريم و بگوييم روز است، بلكه مى گرديم تا علت روشن بودن اطاق را در شب پيدا كنيم و در نتیجه متوجه چراغ مى شويم، نه اينكه منكر شب بودنِ شب باشيم. واقعيت آن چيزى است كه امام فرموده اند. آرى همه چيز به دست خداست و ما هيچ كاره ايم. اين ما نيستيم كه در مبارزه پيروز مى شويم و اين ما نيستيم كه مشكلاتمان را حل مى كنيم و اين به معنى پذيرفتن جبر هم نيست چون ما مى توانيم خودمان را به پروردگارمان بسپاريم و با عمل كردن به دستورات پروردگارمان وظيفه مان را نسبت به او انجام دهيم و آنگاه خود را به پناهگاهى محكم و شكست ناپذير سپرده ايم، و بعد از مدتى متوجه مى شويم كه آن زمان كه تماماً به خدا رجوع نداشتيم و چيزى غيرخدا را منشأ اثر مى دانستيم چگونه بى پناه و سرگردان بوديم.
خوشا به حال آن ها كه همواره به حقّ مشغولند و در پيشگاه او به او نظر دارند و هر چيز را آينه ی نمايش او مى بينند و در همه چیز او را پیدا کرده اند. گفت:
آن مه که هست گردون، گردان و بی قرارش و آن جا که هست این جا وین عقل مستعارش