معارف بوک

مانند داور بازى است که به بازیِ دنیا می نگرد، برای او شكست و پيروزى يكسان مى شود، چون خوشی ها و ناسازگاری های آن را در حدّ بازى مى بيند به گفته ی عطار:  

تا کی ز جهان رنج و ستم باید دید     تا چند خیال بیش و کم باید دید
حقا که به هیچ می نیرزد همه کون     از هیچ چرا این همه غم باید دید

  قرآن می فرماید: «وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا إِلاَّ لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ لَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذينَ يَتَّقُونَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ»(1)  زندگى دنيا، چيزى جز بازى و سرگرمى نيست! و سراى آخرت، براى آنها كه پرهيزگارند، بهتر است! آيا نمى انديشيد؟! و یا می فرماید: «مَا الْحَياةُ الدُّنْيا إِلاَّ مَتاعُ الْغُرُورِ»(2)  زندگى دنيا جز كالاى فريب دهنده نيست. حضرت زين العابدين(علیه السلام) فرمودند: «أَعْظَمُ النَّاسِ قَدْراً مَنْ لَمْ يُبَالِ بِالدُّنْيَا فِي يَدِ مَنْ كَانَت »(3)  بزرگ ترين مردم از حيث قدر و منزلت كسى است كه اهميت ندهد كه دنيا در دست چه كسى است. 
  حضرت مولی الموحدین(علیه السلام) در ادامه می فرمایند: «السّاكِنِ مَساكِنَ الْمَوْتى» نامه از سوى پدرى براى تو نوشته مى شود كه ساكن منزل کسانی است که فعلاً مرده اند و اكنون ما در منزل آن ها زندگى مى كنيم و ما نیز مى ميريم و عده ديگرى در منزل هاى ما زندگى خواهند کرد. كسى كه با اين چشم به دنيا نگاه كند حقیقتاً انسان بیداری است و وَهمیات بر او حکومت نمی کند، هنر ما باید آن باشد که با نور بصیرت حضرت علی(علیه السلام) دنیا را بنگریم تا بتوانیم زندگی خود را به آن امام نزدیک کنیم و از بصیرت های آنچنانی بهره مند شویم. 
  اينها نكاتى است كه انسان بايد دائم براى خودش تكرار كند، اگر این نوع نگاه به دنیا به قلب كسى وارد شود ديگر مردن و زنده ماندن، خانه دار شدن يا نشدن، موفقيت يا شكست های دنیایی، براى او فرقى ندارد. وقتی انسان بداند در جایی دارد زندگی می کند که زمانی مسکن کسانی بوده است که فعلاً در گذشته اند، دیگر موفق شدن به معنای دنیایی آن سخت برایش بی معنا می شود. آيا كسى كه در كنكور قبول مى شود می تواند خود را موفق بداند و كسى كه