يك نياز كاذب است و به جاى آن كه نقصى از ما را برطرف كند، بارى بر دوش ما مى شود، مثل يك ميهمان ناخوانده است كه مزاحم ما است نه كمك كار ما. اين موضوع در معمارى غربى و يا در طب غربى كاملًا محسوس است و لذا طبابت غربى نه تنها مشكلى از جامعه ى ما حل نكرد، بلكه عامل به حاشيه رفتن نظام تغذيه و طبابت ما هم شد و امروزه ما را با بحران تغذيه و سلامتى روبه رو كرده است، همچنان كه معمارى غربى يك ميهمان ناخوانده است كه شايد در آن كشورها با آن فرهنگ و آن اقليمِ آب و هوايى كه آسمان سيصد روز از سال ابرى است منطبق باشد.
معمارى در دو منظر
شما مى دانيد كه معمارى ها، درون گرا و يا برون گرا هستند. اهداف معمارى درون گرا آن است كه افرادِ خانواده هركدام جايى خلوت براى خود داشته باشند و رابطه هاى افراد تعريف شده و منضبط است كه نمونه ى آن را در معمارى هاى سنتى ملاحظه مى فرمائيد. برعكسِ معمارى هاى برون گراى امروزى كه عموماً همه چيز در معرض و منظر همه است، از فضاى صحن خانه بگير كه به راحتى در معرض ديد غريبه ها است، تا فضاى داخل ساختمان كه همه در يك حال يا سالن زندگى مى كنند و فقط اتاق هاى خواب از يكديگر جدا است، افرادِ چنين خانواده هايى به علت عدم فضاهاى متناسب، دائماً در معرض مزاحمتِ يكديگر هستند و با صداى خود يا صداى تلويزيون و موسيقى يا هر فعاليتى، مزاحم همديگرند و لذا ساكنان اين خانه ها نمى توانند آرامش و آسايش داشته باشند و در نتيجه براى كسب آرامش به پارك پناه مى برند.
هر معمارى براساس ارزش هاى مخصوص خود شكل مى گيرد و اهداف خاص خود را دنبال مى كند، حال اگر ماخواستيم ارزش هاى خود را حفظ كنيم نمى توانيم شرايطى فراهم نماييم كه حفظ آن ارزش ها با مشكل روبرو شود و باز اصرار داشته باشيم آن ارزش ها حفظ شود. در معمارى جديد كه محل پذيرايى از ميهمانان به يك حال يا سالن منحصر شده و همه ى افراد- اعم از زن و مرد- بايد در همان محل پذيرايى شوند، رعايت شئونات اسلامى مشكل مى شود و ساكنين منزل براى حفظ حريم محرم و نامحرم به مشكل مى افتند و لذا به