و در حدیث دیگرى از امیرمؤمنان على (علیه السلام) مى خوانیم: «عَلَیْکُمْ بِصَنَائِعِ الْمَعْرُوفِ فَإِنَّهَا نِعْمَ الزَّادُ إِلَى الْمَعَادِ؛ بر شما باد! به کارهاى نیک و خدمت به خلق که بهترین زاد و توشه براى معاد است».(1)
در حدیث دیگرى از امام صادق (علیه السلام) آمده است که اصحاب و یاران خود را تشویق به معروف و کارهاى خیر کرد؛ سپس فرمود: «بهشت درى دارد به نام «معروف»، تنها کسانى از آن در وارد مى شوند که در دنیا «صنایع معروف» (کارهاى خیر) داشته اند» و در پایان مى افزاید: «إِنَّ الْعَبْدَ لَیَمْشِی فِی حَاجَةِ أَخِیهِ الْمُؤْمِنِ، فَیُوَکِّلُ اللهُ عَزَّوَجَلَّ بِهِ مَلَکَیْنِ: وَاحِدآ عَنْ یَمِینِهِ، وَ آخَرَ عَنْ شِمَالِهِ، یَسْتَغْفِرُونَ لَهُ رَبَّهُ وَ یَدْعُوَانِ بِقَضَاءِ حَاجَتِهِ؛ بنده اى که در طریق برآوردن حاجت برادر مؤمنش گام برمى دارد خداوند دو فرشته را مأمور مى کند: یکى از طرف چپ و یکى از طرف راست با او مى روند و پیوسته براى او استغفار مى کنند وبرآوردن حاجات او را از خدا مى خواهند».(2)
نکته
فلسفه احکام
بسیار مى شود که طبیبان آگاه، بیماران خود را از آثار مهمّ داروهاى شفابخش و غذاهاى تقویتى که درمان بیمارى ها را تسریع مى کند باخبر مى سازند؛ تا با شوق و علاقه بیشتر داروهاى تلخ را تحمّل کنند و دستورات طبیب را دقیقآ به کار بگیرند.
طبیبان روحانى نیز دقیقآ همین مسیر را مى پیمایند و فلسفه تشریع احکام