صفحه ١٥٩

وَمِن خُطبَةٍ لَهُ عَلَیهِ السِّلامُ

فِی التَّزْهِیدِ مِنَ الدُّنْیا

از خطبه هاى امام (علیه السلام) است
که درباره زهد در دنیا سخن مى گوید(1)

بخش اوّل صفحه 163
نَحْمَدُهُ عَلَى مَا کَانَ، وَ نَسْتَعِینُهُ مِنْ أَمْرِنا عَلَى مَا یَکُونُ، وَ نَسْأَلُهُ الْمُعَافَاةَ فِی الأَدْیَانِ، کَمَا نَسَأَلُهُ الْمُعَافَاةَ فِی الأَبْدَانِ.

1- سند خطبه: از کسانى که قبل از مرحوم سیّد رضى و گردآورى نهج البلاغه، این خطبه را نقل کرده اند، «زید بن وهب» است (او از صحابه امیرمؤمنان على (علیه السلام) است که بخش قابل ملاحظه اى از خطبه هاى آن حضرت را در کتابى به عنوان خطب امیرالمؤمنین على المنابر فى الجُمع و الأعیاد و غیرهما جمع آورى کرده و این نخستین کتابى است که در این زمینه نگاشته شده است). مرحوم محدّث نورى در مستدرک الوسائل، ج 6، ص 30، ح 6359 این خطبه را از آن کتاب آورده است که با خطبه مورد بحث اندک تفاوتى دارد. مرحوم صدوق ـ که او هم قبل از سیّد رضى مى زیسته است ـ در دو کتاب خود: معانى الأخبار، ص 198، ضمن حدیث 4 و من لایحضره الفقیه، ج 1، باب وجوب الجمعة، ص 427، ح 1263، تمام یا بخشى از آن را با تفاوت مختصرى ذکر کرده است. افراد متعدّد دیگرى که بعد از سیّد رضى مى زیستند نیز، آن را در کتاب هاى خود آورده اند. (مصادر نهج البلاغه، ج 2، ص 190).