تو مایه امید هر بیچاره، وحلّال مشکلات هر طلب کننده اى، در این هنگام که یأس و نومیدى بر مردم چیره گشته، و ابرها از باریدن بازداشته شده اند، وحیوانات بیابان، رو به هلاکت مى روند، تو را مى خوانیم که ما را به اعمالمان مواخذه نکنى، و به گناهانمان مگیرى.
بارالها! رحمتت را به وسیله ابرهاى پرباران، و بهار پر آب و گیاه، و گیاهان سرسبز و پرطراوت بر ما بگستران؛ بارانى دانه درشت بر ما نازل کن آن چنان که زمین هاى مرده را با آن زنده کنى و آنچه را که از دست رفته به ما بازگردانى!
شرح و تفسیر
در این خشکسالى تمام امید ما به توست
امام (علیه السلام) در آغاز این بخش از خطبه وضع دردناکى را که براثر خشکسالى براى مردم پیدا شده، در ضمن عبارات کوتاه و پرمعنایى بیان مى کند، و در شش جمله نخست آن چنین عرض مى کند: «خداوندا! کوههاى ما از بى آبى از هم شکافته، وزمین، پرغبار و خشک و خالى از گیاه شده، چهارپایان ما سخت تشنه گشته ودر آغل هاى خویش متحیّرند؛ همچون مادران فرزندمرده، ناله سرداده اند، و از رفت وآمد زیاد به چراگاه ها و روى آوردن به آبگاه ها (و نیافتن آب و علف) خسته شده اند»؛ (اللَّهُمَّ قَدِ انْصَاحَتْ(1) جِبَالُنَا، وَاغْبَرَّتْ(2) أَرْضُنَا، وَهَامَتْ(3) دَوَابُّنَا،