و در صورتى که نتوانند تمام این مراسم را انجام دهند از گناهان خویش توبه مى کنند و دست به دعا برمى دارند و به صورت دسته جمعى دعا مى کنند.
این مراسم اثر عجیبى دارد و به راستى حالت تضرع و دعا در همه ایجاد مى کند حالتى که انسان ها را به ذات بى مثال خداوند رحمان و رحیم مرتبط مى سازد و سبب نزول رحمت او مى شود.
این نماز آثار جنبى خوبى در تربیت نفوس و توبه از گناه و بازگشت به پاکى ها و نیکى ها دارد که گاه اثر جنبى آن از نزول باران بیشتر و پربرکت تر است.
از روایات اسلامى استفاده مى شود پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) هنگامى که مردم از خشکسالى شدید به حضرتش شکایت کردند نماز و دعاى باران خواند، و چنان بارانى نازل شد که مردم به زحمت افتادند و خواستار پایان باران شدند.(1)
قرائن نشان مى دهد که امام امیرالمومنین (علیه السلام) نیز خطبه مورد بحث را بعد از نماز باران خوانده است، زیرا در بعضى از روایات که این خطبه را به طور کامل ترى نقل مى کنند جمله «اللَّهُمَّ إِنَّا خَرَجْنَا إلَیْکَ» آمده است که نشان مى دهد حضرت به اتفاق مردم به بیابان رفته اند، و این کار معمولاً براى خواندن نماز باران است و در بعضى از روایات آمده است که على (علیه السلام) در آخر این خطبه گریست و با عباراتى بسیار سوزناک از خداوند متعال تقاضاى باران کرد.
درباره نماز استسقاء، در خطبه 143 نیز مطالبى خواهد آمد.
2. گناه و برچیده شدن برکات
درباره فلسفه آفات و بلاها بحث هاى زیادى در کتب فلسفى و کلامى وتفسیرى آمده است. از قرآن مجید، به خوبى استفاده مى شود که همراه ظهور پیامبران الهى، خداوند مشکلاتى براى امّت ها فراهم مى کرد تا آن ها را بیدار کند.