نخست این که، به دلیل محبّتى که امام (علیه السلام) به مردم داشته، آنان را آماده کند تا ضایعات این فتنه ها به حدّاقل برسد؛ درست مثل این که شخص آگاهى مردم را از آمدن سیل، یا زلزله باخبر کند؛ گرچه مردم نمى توانند جلوى آن را بگیرند، ولى با داشتن آگاهى قبلى، مى توانند خطرات آن را کم کنند.
دیگر این که، به آن ها بفهماند کوتاهى در جهاد، تنبلى و سستى و اختلاف هاى گوناگون و در یک جمله: «ارتکاب گناهان عظیم» چنین حوادثى را در پى دارد؛ شاید بیدار شوند و توبه کنند و به راه خدا بازگردند.
در این زمینه، در خطبه هاى مناسب دیگر ازجمله خطبه 128 و 138 که شباهت زیادى با خطبه مورد بحث دارد، بحث خواهیم کرد.
2. کوفه کانون طوفان ها و بحران ها
هرکس آشنایى مختصرى با تاریخ کوفه داشته باشد مى داند که یکى از پرحادثه ترین بلاد اسلام در طول تاریخ، شهر کوفه و اطراف آن بوده است و به تعبیر دیگر: صحنه اى بوده براى نشان دادن عمق جنایات جمعى از جنایت کاران بنى امیّه و بنى عبّاس و اَعمال خشونت بار بى نظیر این درندگان انسان نما؛ که انسان از خواندن آن در صفحات تاریخ، وحشت مى کند! پس واى به حال آن ها که این صحنه ها را با چشم مى دیدند!!
ما قسمت هاى زیادى از تاریخِ کوفه و حوادث مرگبار آن را در ذیل خطبه هاى 25، 47 و 87 آورده ایم و نیازى به تکرار نیست.
* * *