صفحه ٥٥٢

رَفْضِ الاْجِلِ وَحُبِّ الْعَاجِلِ، وَصَارَ دِینُ أَحَدِکُمْ لُعْقَةً(1) عَلَى لِسَانِهِ، صَنِیعَ مَنْ قَدْ فَرَغَ مِنْ عَمَلِهِ، وَأَحْرَزَ رِضَى سَیِّدِهِ).
گاه در میان مردم کارهاى خلافى انجام مى شود که هیچ توافق قبلى اى درباره آن صورت نگرفته ولى چنان هماهنگ است که گویى آن ها جلسات متعدد و برنامه ریزى و توافق قبلى داشته اند، و این نیست مگر به این دلیل انگیزه ها در این امور یکسان است. یکى از مصداق هاى روشن آن بى اعتنایى به مسائل مربوط به آخرت و چسبیدن به دنیاى مادى است.
این گونه افراد دنیاپرست ممکن است ظاهراً دین دار باشند ولى دین آن ها در یک سلسله شعارها و ادعاها و لفاظى ها و احیاناً کمى از عبادات، خلاصه مى شود تعبیر «لعقة» اشاره به همین معناست. و گاه آن چنان از خود راضى هستند که گویى به تمام وظایف الهى و انسانى خود، عمل کرده و به قرب پروردگار و مقام رضاى او رسیده اند و این به راستى یک انحراف وحشتناک است همان گونه که مولا (علیه السلام) در پایان این خطبه به آن اشاره فرموده است.

* * *

1- «لعقة» از ریشه «لعق» بر وزن «فرق» به معناى لیسیدن گرفته شده و «لعقه» به مقدار مختصرى از غذا گفته مى شود که انسان با سرانگشت یا قاشق کوچکى روى زبان مى گذارد و به زودى آن را فرو مى برد و کنایه از شىء مختصر است.