معارف بوک

أَنْ یَجْعَلَهَا أُذُنَ عَلِیٍّ؛ از پروردگارم تقاضا کردم که این گوش شنوا را گوش على (علیه السلام) قرار دهد» و به دنبال این دعا على (علیه السلام) مى فرمود: «مَا سَمْعِتُ مِنْ رَسُولِ اللهِ شَیْئآ فَنَسِیتُهُ؛ بعد از آن من هیچ سخنى را از رسول خدا نشنیدم که آن را فراموش کنم؛ بلکه همیشه آن ها را به خاطر داشتم».(1)
حدیث «عَلِیٌّ مَعَ الْقُرآنِ، وَالْقُرآنُ مَعَ عَلِیٍّ؛ على همواره با قرآن است و قرآن با على است».(2)
و همچنین حدیث «أَنَا مَدِیَنةُ الْعِلْمِ وَ عَلَیٌّ بَابُهَا؛ من شهر علمم و على درب آن است»(3) از احادیث معروفى است که در کتب شیعه و اهل سنّت وارد شده و همه گواه بر این است که این خانواده، معادن علم و سرچشمه هاى حکمت بوده اند.
تفاوت «معادن» و «ینابیع» از این نظر است که «معدن» چیزى است که معمولا مردم به سراغ آن مى روند و از آن بهره مى گیرند؛ ولى «ینابیع» (به معناى چشمه ها) چیزى است که مى جوشد و به سوى مردم سرازیر مى شود.
امام (علیه السلام) در پایان این سخن مى فرماید: «یاوران و دوستداران ما در انتظار رحمت حقّاند و دشمنان کینه توز ما باید در انتظار مجازات باشند»؛ (نَاصِرُنا وَمُحِبُّنَا یَنْتَظِرُ الرَّحْمَةَ، وَ عَدُوُّنَا وَ مُبْغِضُنَا یَنْتَظِرُ السَّطْوَةَ(4)).
این سخن بدان معنا نیست که آن ها چنین انتظارى را واقعآ دارند؛ بلکه به این معناست که باید منتظر چنین عاقبت شومى باشند و درواقع نوعى تهدید به عذاب الهى است، در دنیا و آخرت.