معارف بوک

(حَتَّى بَعَثَ اللهُ مُحَمَّدآ (صلی الله علیه و آله) شَهِیدآ، وَ بَشیرآ، وَ نَذِیرآ، خَیْرَ البَرِیَّةِ طِفْلا، وَ أَنْجَبَهَا کَهْلا،(1) وَأَطْهَرَ الْمُطَهرَّیِنَ شِیمَةً،(2) وَ أَجْوَدَ الْمُسْتَمْطَرِینَ دِیمَةً(3)).
توصیف اوّل (شَهیدآ) اشاره به چیزى است که در قرآن مجید آمده: (وَ یَوْمَ نَبْعَثُ فِى کُلِّ أُمَّةٍ شَهِیدآ عَلَیْهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ جِئْنَابِکَ شَهِیدآ عَلَى هؤُلاَءِ)؛ «(به یاد آور!) روزى را که از هر امّتى گواهى از خودشان بر آن ها برمى انگیزیم و تو را گواه بر آنان قرار مى دهیم».(4)
و توصیف دوم و سوم اشاره به همان است که در چندین آیه از قرآن مجید به آن اشاره شده است؛ مانند: (إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ بِالْحَقِّ بَشِیرآ وَ نَذِیرآ)؛ «ما تو را به حق براى بشارت و بیم دادن (همه مردم) فرستادیم».(5)
در توصیف چهارم، سخن از دوران طفولیّت آن بزرگوار است که حتّى در آن زمان ازنظر ظاهر و باطن ممتاز بود؛ به گونه اى که طبق نقل مناقب ابن شهرآشوب، «ابن عباس» مى گوید: پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در آن زمان با کودکان (هم سنّ و سال خود) دوستى و رفاقت داشت. آن ها از روى نادانى گاه آلوده سرقت چیزى مى شدند، ولى آن حضرت هرگز دست به سوى اموال مردم دراز نمى کرد؛ آن ها ازنظر ظاهر گاه آلوده بودند، ولى آن حضرت همواره پاک و تمیز بود.
و نیز در همان کتاب از حضرت «ابوطالب» نقل شده است: «من هرگز دروغى از او نشنیدم و آثار جاهلیّت در او نمایان نبود؛ بى جهت نمى خندید و همراه کودکان بازى نمى کرد».