معارف بوک

در حدیث دیگرى مى خوانیم که على (علیه السلام) «جابربن عبدالله» را دید که آه مى کشد! فرمود: «یَا جَابِرُ! عَلَى مَ تَنَفُسُّکَ؟! أَعَلَى الدُّنْیَا؟؛ براى چه آه کشیدى؟ براى دنیا؟» جابر عرض کرد: «آرى!»
در این جا امام (علیه السلام) تحلیل جالبى درباره لذّت هاى دنیا بیان فرموده که لذّاتش یا در خوردنى است، یا نوشیدنى، یا لباس فاخر، یا لذّت جنسى، یا مرکب، یا بوى خوش، یا نغمه ها.
سپس در تشریح آن ها فرمود: «بهترین غذاها عسل است و آن چیزى جز (شیره گل هاى آمیخته با) آب دهان مگسى نیست و شیرین ترین نوشیدنى ها آب است که چیزى است کم ارزش که بر سطح زمین جارى است و برترین لباس ها حریر است که از لعاب کرمى تهیّه مى شود و بهترین لذّات جنسى در زنان است وآن هم در محلّى از بدن او که آلوده ترین محل هاست و بهترین مرکب ها اسب است که در بسیارى از موارد قاتل انسان است و بهترین بوى خوش، مُشک است که از خون ناف حیوانى (آهوى خُتَن) گرفته مى شود و جالب ترین نغمه ها، نغمه غناست که انسان را به گناه مى کشاند.
اى جابر! چیزى که بهترین لذّاتش چنین است، از دست رفتنش جاى تأسف ندارد».
جابر مى گوید: «بعد از شنیدن این سخن، هرگز زرق وبرق دنیا به فکر من خطور نکرد!».(1)

* * *