معارف بوک

مفهوم این سخن آن نیست که انسان ترک دنیا کند و به رهبانیّت روى آورد؛ بلکه هدف، عدم دلباختگى و ترک دنیاپرستى است؛ زیرا به روشنى ثابت شده که دلدادگى و دلباختگى دربرابر مال و مقام و لذّات دنیا، چشم و گوش انسان را کور و کر مى کند و به تمام گناهان آلوده مى سازد. همان گونه که در حدیث معروفى از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و ائمه هدى (علیهم السلام) نقل شده است: «حُبُّ الدُّنْیا رَأْسُ کُلٌّ خَطِیئَةٍ؛ محبّت و دلباختگى به دنیا، سرچشمه هر گناهى است».(1)
یک نگاه به وضع دنیایى که در آن زندگى مى کنیم، به روشنى نشان مى دهد که سرچشمه جنگ ها و جنایت ها و خون ریزى ها و آلودگى ها، عمومآ دنیاپرستى است.
سپس امام (علیه السلام) در عباراتى کوتاه، دلایل شش گانه اى براى اثبات این حقیقت بیان مى فرماید.
نخست مى گوید: «زیرا به خدا سوگند! دنیا به زودى مقیمان و ساکنان خود را از میان برمى دارد»؛ (فَإِنَّهَا وَاللهِ عَمَّا قَلِیلٍ تُزِیلُ الثَّاوِیَ(2) السَّاکِنَ).
آرى! هرکس ـ بدون استثنا ـ روزى باید جهان را وداع گوید؛ گروهى زودتر وگروهى کمى دیرتر! امّا به هر حال، همه طعم تلخ مرگ را مى چشند: (کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ).(3)