صفحه ١٧٠

دست خود نمى بیند: «أَوْ کَمَالٍ وَجَدْتَهُ فِی مَنَامِکَ، فَاسْتَیْقَظْتَ وَ لَیْسَ مَعَکَ مِنْهُ شَیْءٌ».(1)
و به گفته شاعر عرب:

أَلا إِنَّمَا الدُّنیَا کَمَنْزِلِ رَاکِبِ *** أَنَاخَ عَشِیّآ وَ هُوَ فِی الصُّبْحِ رَاحِلُ
وَ کُلُّ شَبَابٍ، أَوْ جَدِیدٍ إِلَى الْبَلاءِ *** وَ کُلُّ امْرِءٍ یَوْمآ إِلَى اللهِ صَائِرُ

«آگاه باشید! دنیا همچون منزل مسافرى است که شب هنگام در آن جا توقّف مى کند و صبحگاهان از آن کوچ مى نماید.
هر جوان، یا نوى به سوى پیرى و فرسودگى پیش مى رود و هر انسانى روزى به سوى خدا (و عالم آخرت) مى شتابد».(2)

* * *