گفتار چهل و دوم: جلوه هايي ديگر از محبت به خداوند (2)
اَللَّهُمَّ اجْعَلْنا مِمَّنْ دَأْبُهُمُ الْإِرْتِياحُ اِلَيْكَ وَالْحَنِينُ، وَدَهْرُهُمُ الزَّفْرَةُ وَالْأَنِينُ، جِبَاهُهُمْ سَاجِدَةٌ لِعَظَمَتِكَ، وَعُيُونُهُمْ سَاهِرَةٌ فى خِدْمَتِكَ، وَدُمُوعُهُمْ سآئِلَةٌ مِنْ خَشْيَتِكَ، وَقُلُوبُهُمْ مُتَعَلِّقَةٌ بِمَحَبَّتِكَ، وَاَفْئِدَتُهُمْ مُنْخَلِعَةٌ مِنْ مَهَابَتِك؛ «خدايا، ما را در زمرة كساني قرار ده كه عادتشان شادمان شدن و آرامش يافتن و نفس راحت و آسوده كشيدن در جوار توست و همة عمر را با آه و ناله سپري مي سازند و پيشاني هايشان در پيشگاه عظمتت به خاك ساييده مي شود و چشم هايشان در راه خدمت تو بي خواب مانده و اشك هايشان از خشيت تو سرازير شده و قلب هايشان آكنده از محبتت گشته و دل هايشان از هيبت و جلال تو از جا كنده شده است».
چگونگي تقارن آرامش و آسودگي با اندوه هاي پي درپي در دوستان خدا
درخواست آرامش يافتن و شادماني از انس با خدا و بار يافتن به محضر او و احساس راحتي كردن و نفس آسوده كشيدن نزد خدا، تداعي كنندة كسي است كه دچار رنج و ناراحتي شده و گرفتاري ها و خطرها، او را نگران و مضطرب ساخته است و به دنبال