مي بيند. پس ما بايد از اسباب و وسايل استفاده کنيم. توجه كنيم که اسباب را نيز خداوند فراهم کرده و آنها درزمرة نعمت هاي الهي قرار دارند. بنابراين هرگاه دستمان از اسباب کوتاه مي شود و يا نمي توانيم به وسيلة آنها به خواستة خود دست يابيم، بايد از خداوند مدد بجوييم.
ازآنجا که انسان در دنيا به سر مي برد و سروکارش با ماديات است، با آنها انس مي يابد و لذت هايي نيز در همين دنيا عايد او مي شود. حکمت وجود اين لذت ها اين است که ازطريق آنها نياز هاي انسان تأمين مي شوند. بااين حال انسان بايد بکوشد که در حد ضرورت از لذت هاي دنيا بهره گيرد؛ فريفته و دل بستة دنيا نشود و بتواند از جاذبه هاي دنيا چشم پوشي کند.
راه هاي کاستن از توجه به دنيا
1. توجه به عيب هاي دنيا
يکي از راه هاي کاستن از توجه به دنيا و دل بسته و فريفتة آن نشدن، توجه به عيب هاي دنياست. اگر انسان در کنار توجه به جاذبة چيزي، به عيب هاي آن نيز توجه كند، فريفتة آن نمي شود. حتي اگر انسان بر حسن و جاذبه هاي چيزي تمرکز يابد و درعين حال به عيوب آن نيز بينديشد، کمتر فريفتة آن مي شود. براي اين منظور اماموَالآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى؛(259) «و جهان آخرت نيکوتر و پايدارتر است».