صفحه ١١٨

كساني سخن مي گويد كه خالصانه خداوند را دوست مي دارند و به مقام وصول و لقاي او رسيده اند و به وجه الله نظر مي كنند. البته امكان رؤيت و مشاهدة كامل خداوند در اين دنيا فراهم نيست و روح انسان در اين دنيا به تدبير بدن اشتغال دارد و اين تعلق به بدن باعث مي شود كه روح نتواند كاملاً توجه اش را بر مشاهدة خداوند متمركز كند؛ چون در اين صورت از تدبير بدن بازمي ماند. آن گاه پس از مرگ كه روح از بدن جدا مي شود، مي تواند به مشاهدة كامل خداوند نائل گردد. شايد ازاين روست كه دوستان خدا آرزوي مرگ مي كنند؛ چون در آن صورت است كه امكان مشاهدة كامل او برايشان فراهم مي شود.

 روابط خاص خداوند با دوستان خود
چنان كه از آيات، روايات و حكايت هايي كه از بزرگان و اولياي خدا نقل شده به دست مي آيد، خداوند با دوستان و بندگان ويژه اش روابط خاصي دارد؛  تا آنجا كه در خلوت و جمع، و به خصوص در تاريكي شب با آنان سخن مي گويد و روحشان را با خنكاي كلامش مي نوازد و سرور و شادماني از انسش را بر سراسر وجودشان مي پراكند؛ چنان كه خداوند در فرازي از حديث معراج و گفت وگو با حبيبش رسول خدا(صلى الله عليه وآله) دربارة دوستان خاصش كه در صدد تحصيل رضاي او برآمده اند، مي فرمايد:
أُ عَرِّفُهُ شُكْراً لا يُخَالِطُهُ الْجَهلُ وذِكْراً لاَ يُخَالِطُهُ النِسْيانُ وَمَحَبَّةً لا يُؤْثِرُ عَلَي مَحَبَّتيِ مَحَبَّةَ الْمَخْلُوقينَ. فَإذَا أحَبَّني أحْبَبْتُهُ وَأفْتَحُ عَيْنَ قَلْبه إلَي جَلالي فَلا أَ خْفِي عَلَيْه خاصَّةَ خَلْقي فَأُنَاجِيهِ فيِ ظُلَمِ اللَّيْلِ وَنُورِ النَّهَارِ حَتَّي يَنْقَطِعُ حَديثُهُ مَعَ المَخْلُوقينَ وَمُجَالَسَتُهُ مَعَهُم؛(77) «به او (بندة فرمان بردار)