گفتار پنجاه و سوم: آرمان هاي بلند اولياي خدا
ضرورت بهره برداري از معارف حيات بخش اهل بيت(عليهم السلام)
چنان كه گفتيم، در مناجات عارفين بيشتر بر معرفت و محبت الهي تكيه شده است. بنابراين ما نيز به تبيين ارتباط متقابل بين محبت و معرفت پرداختيم. گفتيم كه مرتبه اي از معرفت، پاية محبت است و در مقابل، تحصيل برخي از مراتب معرفت در گرو محبت و رشد آن است. هرچه محبت انسان به خداوند شديدتر شود، معرفت او به خداوند نيز ارتقا مي يابد، و متقابلاً هرچه معرفت انسان به خداوند افزايش يابد، محبت او نيز گسترده تر و راسخ تر مي شود؛ تا آنكه انسان به عالي ترين مرتبة محبت، كه به اولياي خدا اختصاص دارد، بار مي يابد. مقامات متعالي عشق به خدا كه در مضامين عالي اين مناجات مطرح شده، به انسان اميد و همت عالي مي بخشد؛ انگيزة او را براي توجه به مقامات اولياي خدا برمي انگيزد و در وي شوق تلاش براي رسيدن به آن مقامات و استفاده از ظرفيت وجودي خويش را فراهم مي آورد. توجه به دنيا و پرداختن بدان، از همت انسان مي كاهد؛ او را به پستي مي كشاند و موجب مي شود كه حتي مؤمنِ برخوردار از محبت اهل بيت(عليهم السلام) و اهل ولايت، در حد حيوان تنزل كند؛ تنها به مسائل دنيوي بپردازد و اوضاع زندگي او را از پرداختن به امور معنوي بازدارد.