توفيق يابد امام زمان(عجل الله) را ملاقات كند، افتخار بسيار بزرگي نصيب او شده است؛ اما بايد در نظر داشت كه انبيا و اولياي خدا و علماي بزرگ كه ملاقات و هم نشيني با آنها آرزوي ماست، همه بندة خدا هستند؛ هرچه دارند خداوند به ايشان بخشيده و هرگز شأن و مقام آنها به مقام و منزلت خداوند نمي رسد. از اين نظر هم نشيني با خداوند بزرگ ترين افتخار و موهبت الهي است كه هيچ نعمتي به پاي آن نمي رسد.
ذكر يا هم نشيني با خدا
مضمون جملة يا جَليس الذَّاكرين» آمده است و سپس، همانند آن مضمون با عبارت يا مَوجُودَ مَنْ طَلَبَهُ (اي موجود و حاضر براي هركه تو را طلبد) آمده كه اين تعابير منحصر به فرد است و در ديگر دعاها و روايات مشاهده نشده است. تعبير مزبور گوياي اين حقيقت است كه امكان ندارد كسي خداوند را ياد كند و او را بخواند، اما او را در كنار و نزد خود نيابد. البته ازآنجاكه ما چشم بصيرت نداريم، خداوند را نزد خود نمي يابيم و مي پنداريم كه خداوند به ما توجهي ندارد و وقتي او را مي خوانيم، اعتنايي به ما نمي كند.
اگر ما قدر هم نشيني با خداوند را مي دانستيم و به عظمت چنين افتخاري پي مي برديم، سزاوار بود كه جز امور ضروري زندگي و آنچه مكلف و متعهد به انجام آن هستيم، ديگر كارها را رها كنيم و پيوسته خود را با ياد و ذكر خدا مشغول سازيم؛ اما با كمال تأسف برخي نه تنها از ياد خدا و هم نشيني با او لذت نمي برند، به آن ميل و رغبتي نيز ندارند و از ياد خدا احساس خستگي نيز مي كنند. حتي گاه برخي به درجه اي از پستي و شقاوت مي رسند كه از ياد خدا نفرت دارند؛ چنان كه خداوند دربارة آنها مي فرمايد: وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ